Crazy Chennai & Christmas

Aangezien onze Belgische stagementor, Katrien, op bezoek kwam om onze stagetaken te bespreken werd er beslist om naar Chennai af te reizen. Op deze manier hadden we een extra dag om met haar onze stage te bespreken. Ik vertrok op woensdagavond 19 december met de sleeperbus vanuit Dindigul naar Chennai. Eenmaal toegekomen aan de hoofdbaan die langs Dindigul passeert, was het de bedoeling om de stopplek van de bus te vinden. Dit is allesbehalve vanzelfsprekend aangezien hier nergens een busloket of een herkenningspunt voor vertrek aanwezig is, en zeker in het donker is dit moeilijk te vinden. Na ruim een half uur zoeken had ik eindelijk ongeveer de juiste plek gevonden en kon het wachten beginnen. Doordat de mensen geen Engels verstaan werd ik eerst alle richtingen uitgestuurd, maar gelukkig was er een behulpzame agent die even met mij meewandelde om mij veilig de straat te laten oversteken. Het voelt wat vreemd aan om een agent met een machinegeweer te hebben die je even gaat begeleiden.

De busconducteur belt je ongeveer een half uur op voorhand ook op als je gaat opstappen in een kleinere stad om te melden waar je moet wachten, bovendien had de bus ook ongeveer een uur vertraging. Dit was mij allemaal niet meteen duidelijk, want deze mensen spreken uitsluitend Tamil waardoor het moeilijk is om te verstaan wat ze willen melden. Blijkbaar moest ik ook niet voor het grote tankstation wachten maar net hiernaast voor een soort van klein motel. Opnieuw werd ik gered door enkele politieagenten die hier rondliepen en met mij kwamen praten. Ze vonden het hun recht om mij te beschermen tot de bus langskwam en gelukkig konden zij een beetje Engels praten. Ik heb hen dan ook met mijn GSM naar de conducteur laten bellen en dan waren de onduidelijkheden plots opgelost. Na een hobbelige nacht kwam ik ’s ochtends toe in het grote busstation van Chennai. Ik wist niet waar ik moest afstappen en dus bleef ik maar op de bus zitten totdat de conducteur mij kwam vertellen dat ik dringend moest afstappen. Hierna nam ik de riksja tot het guesthouse waar de anderen verbleven.

De eerste dag in Chennai stond er een bezoek aan de verschillende bezienswaardigheden (de Indische oceaan met het zandstrand, fort St. George,…) op het programma, al moet ik achteraf toegeven dat er in Chennai eigenlijk niet zo veel te zien is wat de massa’s toeristen kan aantrekken. Het is eigenlijk nog het leukste om in de drukke straatjes wat rond te dwalen en af en toe een milkshake of een lassi te proeven, dit is hetgene wat we de 3^de dag ook deden naast het bezoek aan een mall met allemaal souvenirswinkels. Al kan even pootje baden in de oceaan ook wel verfrissend zijn. De avond werd telkens afgesloten met een frisse pint en een rustige babbel met de medestagiairs. Voor een filmvoorstellng bij te wonen hadden we geen tijd, noch zin.

Het rustige zandstrand in Chennai (5 voetbalvelden breed)

De 2^de dag in Chennai stond er tijdens de voormiddag een meeting met Balu, boardmember van ISS, op het programma. Hij werkt rond HIV - en Aidspreventie en is binnen Tamil Nadu verantwoordelijk voor zijn organisatie. Wegens tijdsgebrek konden we hem slechts even spreken, maar hij had wel voor ons een speciale dag geregeld. Tijdens de namiddag konden we bij een andere organisatie ‘Indian community welfare organisation’ hun werking mee gaan volgen. Zij werken rond de daklozen en transgenders in Chennai. Vooral het gesprek met deze mensen was interessant. Wij vertrokken allemaal met de gedachte dat dit in India een taboe-onderwerp was, maar blijkbaar is men in de grote steden toch tolerant ten opzichte van deze mensen.

De laatste dag stond er een meeting over de oprichting van Jakes zijn biodynamische landbouwschool op het programma. Deze meeting ging door in een mooi hotel, een groene oase binnen de chaos van de stad, zou ook een mooie omschrijving zijn van deze plek. We kregen lekker eten voorgeschoteld (pasta, pizza, sla en als dessert Zwistere koekjes en kaas). Dit in combinatie met de rustige Indische muziek die werd gespeeld als afwisseling tussen de verschillende gastsprekers maakten dit een bijzondere dag. Het contrast was ook groot toen we deze plek verlieten en aan de ingang verschillende daklozen tegenkwamen. Tijdens de late namiddag en valavond gingen we samen met de leerlingen van de biodynamische landbouwschool even naar een grote Westerse mall. Ik verschoot ervan dat de prijzen echt even hoog liggen in vergelijking met België.

Woonst van een dakloze in Chennai tegen een winkel.

 

Een moderne mall in Chennai waar ook de kerstman aanwezig is. Alle Westerse merken zijn hier ongeveer terug te vinden.

Na enkele dagen in Chennai te verblijven, begon ik nu wel opnieuw naar het rustige Indische platteland te verlangen. Chennai is zo’n ontzettend drukke en grote stad en bovendien is het hier toch ook wel duidelijk warmer in vergelijking met Sevapur. Op 23 december namen we de nachtbus terug richting Aeolur waar we tijdens de vroege uurtjes toekwamen. Gelukkig passeerde hier net de eerste ochtendbus waardoor we rond 6.15 in ISS toekwamen. Net op tijd om nog even te gaan bijslapen wat echt nodig is na een busrit.

Omstreeks de middag was ik weer voldoende uitgerust om ISS en de omgeving te verkennen. De jongens van de Boys-home waren ondertussen al druk in de weer om de prayerhall, de yogahall en het naburige podium om te vormen naar een leuke kerstsfeer met slingers en ballonnen. Mother Lea haar verjaardag was ook 25 december en nu blijft men haar elk jaar herdenken op deze dag. Er stond ons opnieuw een speciale dag te wachten. ’s Avonds stonden er verschillende dansjes en sketches op het programma die door de kinderen van de Anna Lea high school en de drop-outschool werden uitgevoerd. Alle oud-studenten en de dorpelingen van Sevapur mochten ook komen kijken. Iedereen werd ook getrakteerd op een stuk taart. Omstreeks middernacht werd iedereen van de ISS-members en de gasten verwacht in de prayer hall en zongen we volle borst een gelukkige verjaardag voor het portret van Mother Lea. Nadien kreeg iedereen een 2^de stuk taart en gingen we slapen.

herdenkingsmars voor Mother Lea richting de Ohm-tempel 

De volgende dag stond iedereen opnieuw op met kleine ogen en na het ontbijt hoorden we plots een hels muzikaal kabaal. De jongens van de Boyshome kwamen opnieuw langs ISS en speelden op enkele trommels typische Indische nummers voor festiviteiten. Zij werden vergezeld door enkele dorpelingen, de girls van de girlshome en een priester die in de prayer hall Mother Lea haar portret kwam inwijden tijdens een korte herdenking. Vervolgens nam hij dit mee richting de Ohm-tempel in het dorpscentrum van Sevapur. Onderweg werden er nog enkele rituelen uitgevoerd en kwamen er steeds meer dorpelingen bij de groep. Op de muziek probeerde ik samen met Andreas en enkele Boys wat te dansen, al is hun conditie en gewenning aan het klimaat duidelijk beter dan die van ons want ze bleven de hele tocht maar dansen terwijl wij even een pauze moest inlassen. In het dorp zelf stond er een korte ceremonie op het programma aan de Ohm-tempel. We zongen enkele liederen en als afsluiter kreeg iedereen een kleine portie jonge rijst, een vroegtijdige Pongalgift.

Muzikaal geweld van de Boys

Na de herdenkingsviering waren er ook verschillende activiteiten gepland in Sevapur. Er was de mogelijkheid om gratis je bloedgroep te laten bepalen. Maar het belangrijkste was dat de jongeren van het dorp de kans kregen om verschillende spelactiviteiten te spelen tegen elkaar. ’s Middags werd er voor iedereen eten voorzien. De winnaars en de 2des per discipline werden ’s avonds beloond met een metalen schaal of een pot. Op dat ogenblik gaven de president van ISS en de verschillende bestuursleden van het district en het dorp een speech. Ook Katrien mocht even aan het woord komen en bedankte de bevolking voor hun inzet en gastvrijheid ten opzichte van ons. Nadien was kerstmis en de verjaardag van Mother Lea afgelopen en mochten de leerlingen voor 1 week op vakantie vertrekken. Voor ons stond er tijdens de volgende dagen het uitgebreid verder bespreken van de stage op het programma.

spelende kinderen in Sevapur

 

bloedgroeptest voor de dorpelingen en leerlingen in Sevapur

Nu ben ik tijdens het uitschrijven van deze blogtekst opnieuw mijn zak aan het maken want we gaan voor 4 dagen naar de naburige staat Kerala. Hier gaan we de stad Kochin bezoeken en mijn verjaardag + Nieuwjaar vieren. Het belooft opnieuw een hobbelige rit te worden om ter plekke te geraken. Er staat toch 1 ding vast, we kunnen alleszins 4.30 uur vroeger Nieuwjaar vieren dan de meeste Belgen den 31^ste december.

 

Tot volgend jaar