Het is ondertussen al
bijna 2 weken geleden toen ik de laatste keer wat informatie over mijn stage
heb gepost. Dat mijn laatste post al even geleden is kan ik verklaren doordat
het een drukkere periode was voor mijzelf en ik bovendien even geen inspiratie
had. Ik probeerde de laatste tijd zo veel mogelijk op mijn stageplek door te
brengen en ’s avonds ben ik vaak te moe om mij meteen achter de computer te
zetten om een interessante tekst te schrijven. Eigenlijk moet ik ook gewoon
toegeven dat het bekijken van ‘Game of Thrones’ ’s avonds tijdens mijn normaal
actief werkuur er ook voor iets tussenzit, de reeks was nogal verslavend.
Ondertussen is de reeks uitgekeken en is het qua taken ook weer rustiger en kan
ik weer voluit tijd besteden aan andere zaken zoals het schrijven van een
blogpost. Op termijn zullen de wekelijkse posts ook wel verkorten of zal ik
eens een week overslaan. Ik merk ook trouwens net op dat mijn stage al voor 25%
achter de rug is, en ik moet zeggen dat het eigenlijk gevolgen is.
December in het buitenland
doorbrengen voelt toch wat bizar aan. Sinds mijn jeugd was dit mijn favoriete
maand. Eerst en vooral was er Sinterklaas (geschenkjes en chocolade, hmm lekker).
Maar in India kennen ze deze brave man niet. Vandaar dat ik beslist heb om even
Sinter-Jan te spelen. Het was hoog tijd om mijn speciale chocolade met
Baobabsmaak eens uit te testen en naar goede gewoonte moet je dan ook een
stukje delen met de rest. Mijn Belgische chocolade leeft ook nog altijd en
hopelijk lukt het nog om er 2 weken af te blijven om deze op een andere
speciale decemberdag te kunnen nuttigen. Binnenkort staat er Kerstmis hier op
het programma, het belooft alleszins speciaal te worden want er zijn
verschillende activiteiten gepland. En nadien volgt mijn verjaardag, al ben ik
30 december wel niet meer in Sevapur. Normaal bevind ik mij dan net in de
naburige provincie ‘Kerala’. De lekkernijen (chocolade en cashewnuts) om uit te
delen aan de bewoners van mijn gastenverblijf liggen al klaar en hetzelfde
geldt voor de 800 snoepjes voor mijn stageschool. Hopelijk zijn de leerlingen
blij om allemaal enkele snoepjes te krijgen.
Maar nu heb ik voldoende
gezeverd in mijn inleiding. Voordat ik naar India vertrok hoopte ik om enkele
speciale, lokale festiviteiten te mogen meemaken. Met het lichtfestival
“Diwali” had ik al een eerste kans om dit van naderbij te zien. Maar bovenaan
mijn lijst stond toch wel het bijwonen van een Indisch huwelijk. De voorbije
maandag had ik al prijs. De leerkracht wiskunde, Mr. Perisamy, trouwde en ik
was ook uitgenodigd. Blijkbaar was het ook een geregeld huwelijk. Het officiële
gedeelte van het huwelijk zelf vond plaats van 6 uur tot 10 uur ’s ochtends.
Echt alles in India gebeurt tijdens de ochtend heb ik de indruk, buiten het
dansfeest de avond voordien maar daar had ik geen informatie over gehad. De
bedoeling is dat je als geschenk iets bruikbaars geeft voor in het huis. Wij
gaven als geschenk 2 thermosflessen (1 voor koffie en 1 voor thee). |
| Het gelukkige echtpaar op het einde van de ceremonie |
Het huwelijk zelf is een hele kleurrijke bedoeling en de huwelijksceremonie duurt ongeveer 1 uur. Dit is ook het moment dat de man en vrouw elkaar weer na enkele dagen wachten mogen zien. Bij het binnengaan van de tempel kreeg iedereen een stip op zijn/haar voorhoofd gezet. Eerst krijgt men een soort van wit aspoeder en vervolgens wordt hier nog rood poeder in het centrum bijgeplaatst. Gedurende de hele ceremonie speelt er ook een lokaal orkestje wat muziek. Dit bestaat uit enkele trommen en blaasinstrumenten die verdacht veel op vuvuzela’s lijken. Aangezien Westerse gasten blijkbaar speciaal zijn, kregen we allemaal een plek op de voorste rij. Hierdoor hadden we een goed zicht gedurende de hele ceremonie. Het huwelijk werd uitgevoerd door een priester uit de Brahmaankaste. Gedurende de hele tijd voerde hij verschillende rituelen uit. Er werden verschillende kruiden en andere geurstoffen gebruikt, fruit werd geofferd terwijl hij de hele tijd een vuur levend hield en verschillende spreuken uitsprak. Soms leek de man wel in een soort trance te verkeren en het andere moment wilde hij precies gewoon wegvluchten of in slaap vallen want heel enthousiast kwam hij niet over. Het huwelijkspaar kreeg een speciale stip op het voorhoofd gezet, ze mochten beiden een ketting rond hun hoofd binden en als afsluiter werden er hen enkele bloemenkransen gegeven. Hierna mag de man zijn vrouw de eerste keer aanraken en haar bij de hand meenemen en voor de zaal tonen door het podium rond te wandelen. Dit was ook het moment dat men officieel als man en vrouw wordt beschouwd.
Na deze ceremonie was het opnieuw tijd om een uitgebreider Indisch ontbijt dan normaal te nuttigen met een bijbehorende ontzettend zoet dessert, wat bijna al een maaltijd op zich is. De afwisseling van eens andere smaken in vergelijking met het eten dat we in ISS krijgen, is wel eens leuk. Na een maand begint het menu toch wat als gekend over te komen, al blijft het natuurlijk wel lekker. Na het ontbijt gingen we naar het podium waar het koppel alle gasten bedankte voor de aanwezigheid en met hen op de foto ging. Op dat moment was het ook de bedoeling om het geschenk af te geven. Ik ben zelfs 2 keer het podium mogen opgaan. Eerst samen met de andere uitwisselingsstudenten en vervolgens nog eens als deel van het leerkrachtenteam. De integratie binnen het leerkrachtenteam verloopt echt wel vlotter in vergelijking met mijn stage in Zambia.
 |
| Het volledige leerkrachtenteam rond het echtpaar |
 |
| Samen met het huwelijkspaar en enkele van de collega's |
Ik heb ondertussen ook mijn 1ste verse kokosnoten mogen verorberen. Op enkele 100’den meter van ons gastenverblijf is er een boerderij van ISS waar men verschillende lokale gewassen teelt en eveneens een hoop kokosnootbomen heeft staan. Ik wandel hier dagelijks door als ik naar de school stap en langzamerhand kreeg ik wel zin om een verse kokosnoot te proeven. Na enkele mislukte pogingen om hier volk aan te treffen had ik het geluk dat de baas net rondliep en Andreas hem wilde overtuigen om ons een kokosnoot te laten proeven. Gelukkig voor ons was de vaste plukker aanwezig. In India is er een speciale kaste van boomklimmers die van op een heel jeugdige leeftijd worden opgeleid om zonder bescherming de bomen in te klimmen. We kregen binnen de 10 minuten onze verse kokosnoten en we mochten er zelfs beiden 2 opeten. De eerste had mals vruchtvlees en kon worden uitgelepeld met een lepel uit kokosnootschil terwijl de 2de harder was zoals we ze in België in de winkel kunnen kopen. Het was alleszins een volledige maaltijd want het sap vult ook bijzonder goed.
 |
| kokosnootplukker hakt de kokosnoten open |
(Kokosnootplukker zonder beveilinging) (hmmm, lekker zoet!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten