Op zoek naar het (tropische) paradijs in Kerela (Vakantie deel 2)

Nadat we Sevapur hebben verlaten ging de weg verder richting Madurai. Deze stad had ik reeds eerder bezocht voor de aanschaf van enkele schoolboeken. Nu had ik ruim de tijd om de verschillende toeristische trekpleisters te bezoeken. Velochamy maakte ook gretig gebruik van onze taxi aangezien hij ook naar Madurai moest om papieren in orde te maken. Aangezien de krant tijdig was uitgelezen en er nog 1 passagierszetel vrij was kon hij dus meerijden. In de buurt van het hotel hebben we hem dan ook afgezet en hij straalde. Doordat hij niet het openbaar vervoer hoefde te nemen kwam hij enkele uren vroeger toe en had hij bijgevolg nog ruim te tijd om zijn familie rustig te bezoeken.

Madurai betekende ook meteen de laatste stopplaats in Tamil Nadu. Met een bevolkingsaantal van ongeveer 1.4 miljoen inwoners is dit de 2^de grootste stad van Tamil Nadu. We bezochten hier onze laatste tempel, namelijk de Sri Meenakshi tempel, het paleis van Tirumalai Nayak, een groot waterreservoir en het Ghandimuseum. De tempel is de belangrijkste trekpleister van de stad en beslaat een grote oppervlakte. Het is belangrijk om goed te onthouden doorheen welke Gopuram (ingang) je naar binnen bent gegaan om later je schoenen nog terug te vinden. Foto’s nemen was niet langer mogelijk van het tempelcomplex door de recente aanslagen in Hyderabad . Hierdoor is men veel strenger geworden betreffende de veiligheid. In de nabijgelegen emporia (grote winkels met sieraden, beelden, stoffen,…) kon je vroeger ook tot op het dak klimmen om hier een goed overzicht te verkrijgen over het geheel en ook dit is niet langer mogelijk. In Madurai hebben we in het hotel ook een eerste keer een typische Ayurvedische massage genomen. Aangezien ik de volledige massage voor in de provincie Kerala wilde houden liet ik enkel mijn gezicht behandelen. Ik moet zeggen dat ik na de massage precies een gezicht had dat weer enkele jaren jonger aanvoelde.

Ikzelf en chauffeur Balu voor de Zuid Gopuram van de Sri Meenakshi tempel te Madurai

Mama lijkt wel een dwerg in het paleis van Tirumalai Nayak

Na het verblijf in Madurai ging de weg verder richting de aangrenzende provincie ‘Kerala’. Aangezien dit onze laatste dag was met de chauffeur Balu vertrokken we vroeger dan normaal richting de volgende bestemming. Hij moest nog helemaal terugkeren naar huis nadien. Onderweg kwamen we eerst verschillende velden tegen waarop men suikerriet teelde. We stopten om de oogst te filmen en we kregen dan ook als dank voor het nemen van foto’s een stuk suikerriet aangeboden. In de buurt waren er ook verschillende kleine bedrijven waar er bakstenen werden geproduceerd. Na enkele uren nog in de laagvlakte van Tamil Nadu te hebben vertoefd, doemde langzaam de bergketen de Ghats op. Deze bergketen vormt de grens tussen beide provincies. De weg slingerde gedurende ruim een uur langzaam omhoog en de temperatuur daalde (heel) langzaam mee. En plots waren we in het groene Kerala, het stoffige en droge landschap van Tamil Nadu bleef achter ons. Het 2^de deel van de vakantie kon nu echt beginnen. 

Doorheen enkele theevelden ging de weg tot in Munnar. Dit is de theestad bij uitstek in India. Overal rondom jou kan je theevelden zien, buiten in het stadscentrum zelf dan. De stad is trouwens ook het enige deel van de regio dat niet mooi is, zoals typisch voor een Indische stad is het vuil en druk. We verbleven enkele kilometer buiten de stad met een zicht over een theevallei in Misty Green view. Aangezien dit niet werd aangeduid met een bord was het moeilijk te vinden en onze chauffeur Balu was nogal koppig en wilde de eigenaar niet opbellen. Na enkele keren fout te rijden heeft hij dan toch gebeld en vonden we onze volgende verblijfsplaats. Hier namen we dan ook afscheid van onze chauffeur die nog 10 uur moest rijden richting zijn huis. Maar hij was gelukkig dat hij in Munnar was geraakt voor 15 uur.

Naar Munnar ga je voornamelijk voor het mooi uitzicht, de stilte en de lagere temperatuur. De stilte was gedurende de eerste 2 dagen niet aanwezig wegens een festival in de tempel van het dorpje in de buurt. Een wekker om 5.15. De temperatuur was ook nog hoog voor de tijd van het jaar, al was het wel iets frisser in vergelijking met de andere stops. We maakten voornamelijk gebruik van de tijd om te genieten van de omgeving en om wandelingen te maken doorheen de theevelden. In principe was dit normaal niet mogelijk, maar je kan altijd via zijwegen de theevelden betreden. En dan zie je ook de werknemers die meestal afkomstig zijn uit Tamil Nadu de thee oogsten. Elke werknemer moet dagelijks ruim 20kg blaadjes plukken en dat voor een loon van ongeveer 3€/dag. In de regio wordt bijna 80% van de theevelden beheerd door de vereniging TATA. Zij openen ook een theemuseum waar we informatie kregen over de verwerking en de geschiedenis van de thee. Natuurlijk hebben we ook verschillende soorten thee gekocht.

De groene heuvels bezaaid met theestruiken rond Munnar

Thee plukken

Hiernaast maakten we ook gedurende 1 dag een toeristische tocht in de omgeving waarbij we langsheen het Mattupetymeer passeerden. Het leek wel alsof je een stuwmeer in de Alpen zag. Er waren ook veel mooie overzichtspunten waar je een ruim overzicht kreeg over de theevalleien. Wat ik trouwens ook leuk vond is dat de temperatuur hier niet te hoog is om chocolade te laten smelten. Bijgevolg produceert men dit goedje ook in de streek. Eindelijk nog eens degelijke chocolade eten, hmmm.

Kerala is trouwens ook gekend voor de Kathakalidans. Net zoals tijdens mijn verblijf in Cochin stond het bijwonen van deze dans op het programma. Het is geen gewone dans aangezien de dansers eigenlijk de meeste bewegingen maken met gebaren of met gelaatsuitdrukkingen. Hiernaast hebben we na deze voorstelling ook een voorstelling van de lokale gevechtssport bijgewoond, namelijk Kalarippayat. Men gebruikt verschillende wapens om hiermee al dansend met elkaar te strijden.

De kwade blik tijdens de Kathakalivoorstelling

1 fake zwaardvechter (links) en dan een meer getalenteerde er net naast

Na een verblijf van 3 dagen in Munnar ging de tocht verder richting Cochin. Hier zouden we 1 nacht verblijven om nadien naar de volgende bestemming door te reizen. Naarmate we korter bij Cochin kwamen werd het weer warmer en was er weer meer verkeer. We zagen onderweg ook enkele ongevallen waarvan er ook 1 een dodelijke slachtoffer bleek te hebben. Eenmaal in Cochin aangekomen konden we rustig bekomen van de lange tocht en stond er ‘Fish Pollichathu’ op het menu. Dit is de lokale vis die enkel in de Backwaters voorkomt gemaakt in een bananenblad. En dat kan smaken. Na ons avondmaal brak er in eens een hevig onweer uit. Hierdoor was de temperatuur toch iets aangenamer.

De volgende ochtend vertrokken we al om 6 uur ’s ochtends. Er stond een tocht van ongeveer 8 uur op het programma richting het Mudumalai NP. Het was slechts 250km rijden, maar door de slechte staat van wegen, veel bochten en trage ritsja’s en vrachtwagens op de baan is een gemiddelde snelheid van 40km/uur al mooi. Hiernaast worden ook de nodige stops ingelast. Na een lange rit met heel veel getoeter kwamen dan eindelijk toe in het nationaal park. Jammer wel dat er verschillende wegen doorheen gaan met onderweer de weg die de steden Mysore en Ooty met elkaar verbindt. We hebben 2 avonden met een jeep doorheen het park gereden en ’s ochtends stond er telkens een wandeling van 2 uur doorheen het park op het programma. Het moet gezegd worden, dit voelt toch wat raar aan om in een park rond te wandelen waar tijgers en beren leven zonder een wapen in bezit te hebben. We zijn wel eens moeten gaan lopen voor een olifant die niet zo gelukkig bleek te zijn met onze aanwezigheid. Maar desondanks dit dier vrij groot is, hebben we hem wel niet kunnen zien. Een tijger kan zich dus nog beter verstoppen voor ons geoefend observatie-oog. Jammerlijk genoeg zagen we geen beren, tijgers of luipaarden. Pauwen, herten, everzwijnen, grote eekhoorns, enkele buffels en olifanten hebben we wel gezien. Overdag hadden we ook wat tijd vrij en dit werd gebruikt om een uitgebreide fruitmaaltijd te maken en de postkaartjes te schrijven.

Een mooi poserend mannenlijk hert

Een pauw

Na 2 dagen was de zoektocht naar dieren voorbij en ging de weg terug naar Cochin, waar we opnieuw in een gastgezin zouden verblijven. Na een vermoeiden rit van wederom 8 uur kwamen we toe. Alle uitstappen in Kerala waren trouwens geregeld via een lokaal reisbureau: Wilson tours & travels. We verblijven ook bij hem thuis. En het moet gezegd worden, het eten was hier heel lekker maar wel pikant. Het was merkbaar dat Yasmine (Wilson’s vrouw) oorspronkelijk afkomstig is uit Tamil Nadu. Normaalgezien is de keuken van Kerala niet zo pikant.

In plaats van meteen door te reizen verbleven we deze keer wel een volledige dag in Cochin. De toeristische trekpleisters in Fort Cochin (Chinese netten, enkele kerken,…) en in Matancherry (Dutch Palace en de Joodse wijk) werden op het gemak bezocht. Niet alles was open omdat Pasen in aantocht was. Hierdoor waren sommige toeristische trekpleisters enkele dagen gesloten. Ter compensatie spendeerden we meer tijd in gezellige cafés. Ik moest nog profiteren van milkshakes, stukken taart en andere lekkernijen. Want in Sevapur zou het opnieuw een maand semi-vasten worden. Ook al is Pasen dan reeds gepasseerd. Ik heb mij ook nog een nieuw schaakspel gekocht, maar dan meer een spel als decoratie. Bedankt op voorhand aan meter voor de sponsoring. Mijn huis zal in de toekomst naast een Afrikaanse tint ook wat Indische invloed meekrijgen.

De chinese netten bij valavond

het kantoor van het lokale reisbureau Wilson tours & Travels

Na een dag de tourist uit te hangen in Cochin ging de weg verder richting de backwaters. Dit zijn kanalen langsheen de hele kust van Kerala. Hier vindt men overal kokosnootbomen, rijstvelden en garnalenkwekerijen. De garnalen smaken verrukkelijk hier en je gaat best voor de kleinste exemplaren. Deze smaken ook lekker en zijn niet zo duur in vergelijking met de King prawns. Op deze backwaters hadden we voor 1 dag een houseboat gehuurd. Dit is een traditionele boot die men vroeger gebruikte voor het transport op deze kanalen. Momenteel is dit voornamelijk een toeristische attractie geworden om hiermee rond te varen, meestal gemotoriseerd. Aangezien wij ook wel aan het milieu denken hebben we gekozen om voor een ecologische houseboat te gaan. Geen motor, noch airco op onze boot. De aandrijving gebeurde via 2 punters. Dit zijn mannen die met lange bamboestokken de boot voortduwen door zich af te duwen op de bodem van het kanaal. Elektriciteit was er ook via een batterij die wordt opgeladen op zonne-energie. Bovendien vaarden we ook rond in een omgeving waar slechts 1 andere houseboat was.

De punters duwen met lange bamboestokken de boot voor

Chinees net in werking op de backwaters met een 10-tal arenden er om heen

Het moet gezegd worden, Kerala lijkt wel het paradijs. Rustig rondvaren tussen de palmbomen met kingfishers en arenden die voorbij vliegen. Het is een mooi zicht. Er zaten echt ontzettend veel arenden (vis – en zeearend). Op bepaalde momenten zag je er echt wel bijna 10 tegelijk rondzweven. Na 2 rond te varen kwamen we uit op een groot meer. Hier meerden we aan en ik mocht na een korte wandeling gaan zwemmen in de Arabische Zee ongeveer 100m verderop. En dat water was warm, echt warm. Dat belooft voor de laatste dagen in Goa. Daartegen betekent zwemmen in de Noordzee altijd een beproeving van de kou. Vervolgens gingen we terug de boot op waar we in het midden van het meer onze lunch kregen. 8 schotels die waren gemaakt op de boot en het was lekker. Wegens de hitte (35-40°) werd er nadien een siësta ingelast en vervolgens keerden we terug naar ons vertrekpunt. Hier bleven we na opnieuw een verrukkelijk avondmaal met een hoop garnalen op ons bord slapen op de boot. Het was warm, te warm zelfs om ook maar ietwat in slaap te kunnen vallen. Na een zweterige nacht werden we gewekt door de omliggende inwoners. Ze waren hun Chinese netten aan het gebruiken om de dagelijkse vis te vangen. En de arenden zweefden vrolijk rond en af en toe steeg er 1 op met een vers gevangen vis.

De heerlijke maaltijd op de houseboat bestaande uit 8 gerechten 9voornamelijk de garnalen zaren heel lekker)

Uitzicht op het paradijs (palmbomen, water en roofvogels om je heen)

Om 9 uur kregen we nog een uitgebreid ontbijt en dan ging de reis terug naar Cochin. Hier wandelden we nog gedurende de namiddag rustig rond en de nodige lassie/Milkshakehalte werd ook niet vergeten. ’s Avonds kregen we een heuse paasmaaltijd voorgeschoteld (eend, rund en verschillende soorten van bijgerechten). Nadien was het tijd om te gaan slapen. De middernachtmis hebben we aan ons laten voorbij gaan aangezien deze van 23 uur tot 2 uur ’s nachts duurde en de nachts nadien stond er een vlucht richting België (mama) of voor mij een lange busrit op het programma.

De laatste dag stond in het teken van het afscheid. Aangezien mama omstreeks de middag al naar de luchthaven zou gaan had ik besloten om Shanid te contacteren. Dit is een ‘Yuppie’ die ik had leren kennen met Nieuwjaar. Hij was om 10 uur naar onze verblijfplaats gekomen en dan hebben we nog 2 uur samen in Fort Cochin rondgehangen. Nadien vertrok mama naar de luchthaven met een taxi. Via sms heeft ze nog laten weten dat ze als Indische afsluiter zelf een botsing heeft mogen meemaken. Een brommer was tegen de taxi geknald. Een afscheid in stijl dus. Ik ben dan nog gedurende de hele dag met Shanid op pad geweest. Hij stelde mij verschillende van zijn vrienden voor en ik schrok mij rot om de rijkdom te zien bij enkele van hen. Dit was een dag voor mij waar ik de andere kant van India zag. Het voelde raar om ineens met mensen in contact te komen die soms wel meer dan 100 miljoen € bezitten. Maar het waren aangename mensen en ik was door mijn blonde haar en blauwe ogen iets speciaal voor hen. Ik was in het exotische Kerala een exotische figuur voor hen. Shanid heeft mij ook meegenomen naar de grootste mall (winkelcentra) van Azië, de Lulumarket. Dit winkelcentra was echt groot, al betwijfel ik wel dat het effectief de grootste is. China of Japan moeten in staat zijn om beter te doen. Hiernaast heb ik ook nog Shanid zijn familie bezocht. En tot mijn verrassing is zijn jongste zus een opkomende ster in Mayalamfilms (de lokale filmindustrie van Kerala). Zo had ik ook de kans om een lokale ster te ontmoeten. Na een dag vol verrassingen was het tijd om richting mijn nachtbus te gaan, maar ik wilde ook nog afscheid nemen in stijl. Dit gebeurde met een maaltijd in ‘Pai Brothers’ met een Cashew Chocolate dosaï. Lekker!

De yuppies van Cochin (Shanid staat achteraan)

Omstreeks 21.30 vertok mijn nachtbus richting Dindigul. Na opnieuw weinig te slapen kwam ik dan toe in Dindigul omstreeks 4.20 ’s ochtends. Gelukkig voor mij was er 20 minuten later al de eerste bus naar Sevapur waar ik rond 6 uur toekwam. Na mijn bagage de berg op te slepen kwam ik weer thuis en was het tijd om tot 10-11 uur in mijn bed te kruipen. Langer lukte niet want het kwik was ondertussen al gestegen tot 40°.

Dus nog zonnige en effectief zweterige groeten vanuit India, tot binnen ruim 3 weken. Het is bijna voorbij en de 6 maanden fladderden snel voorbij.

p.s. Volgende week ga ik mijn inkopen doen voor de school (sportmateriaal, gezelschapsspelen en posters voor didactisch gebruik). Hierover volgt nog een uitgebreide post binnenkort. Waarschijnlijk is dit ook mijn laatste post in India. Na mijn terugkomst sluit ik dit nog af met een beschrijving van mijn laatste week in India en het leven opnieuw in België.