Dit is Sevapur

Ik merkte net op dat ik eigenlijk nog quasi geen informatie heb gegeven over het dorp Sevapur waar ik nu verblijf. Tijdens deze post ga ik een poging doen om een beeld te geven van dit dorp aan de hand van enkele foto’s en korte omschrijvingen. Hiernaast volgt er eerst kort wat informatie over de voorbije week.

Water oppompen in het dorp

De laatste dag van Pongal verliep vrij rustig en dit was ook geen officiële feestdag meer. De meeste mensen gebruikten deze dag om hun familie te bezoeken. Dat veel leerlingen van de Annai Lea Higher secondary School ook op bezoek gingen naar familie die niet in de buurt woonden was ook te merken op school. Op donderdag en vrijdag 17 en 18 januari waren er respectievelijk slechts ongeveer 80 en 110 leerlingen van de 194 aanwezig op school. Normaalgezien stond er ook een uitstap naar Madurai gepland op vrijdag, maar wegens de feestdagen zijn de busprijzen veel duurder. Ondertussen is deze uitstap al 3 keer verzet en het begint tot mij door te dringen dat er eigenlijk gewoon geen of te weinig geld aanwezig is om deze uitstap uit te voeren. Misschien dan het alsnog zal doorgaan in februari, later is onmogelijk wegens de overheidsexamens voor klas 10 en 12, en dit bepaalt ook sterk hun toekomst.

Momenteel neemt de stress dus langzaam toe bij de leerlingen van klas 10 en 12 want de belangrijke overheidsexamens komen langzaam dichterbij. Binnen ruim een maand zijn het voor hen de weken van de waarheid. De laatste proefexamens die door de school zijn georganiseerd zijn afgelopen en de leerlingen krijgen langzaam een beeld over hun toekomstperspectiefo. De meeste leerlingen gaan nog heviger van buiten leren, want zo studeren ze hier jammerlijk genoeg. Gedurende een hele dag zitten ze voor hun boeken en zeggen ze de leerstof op fluistertoon op. Zeker indien men een ingenieursstudie wilt beginnen is dit in India de beste leermethode.

Stro naar het veld en het vee (koeien, geiten en kippen) brengen

De andere klassen hebben wel een rustige tijd want voor hen zijn de examens niet zo belangrijk. Ze kunnen dus ook tijdens de namiddag op het grasveld achter de school gaan spelen. Ik speel nog steeds pleinspelen met hen of probeer mee te sporten. Ik kijk alvast uit naar volgende week aangezien er normaalgezien eindelijk opnieuw een sportleerkracht naar de school komt. Het zou alleszins goed zijn want het sportmateriaal raakt langzaam opgebruikt of het is stuk en zo lang er geen sportleerkracht is, koopt men geen nieuw sportmateriaal. Ook hier merk ik dus op dat er blijkbaar geen geld extra is en indien ISS geen stappen onderneemt ga ik proberen om zelf voor wat materiaal te zorgen.

 

In Sevapur zijn de meeste mensen tewerkgesteld als landbouwer of anders zijn te tewerkgesteld als medewerker van ISS (bewaker, keukenpersoneel, staflid,…). Men probeert nog steeds zo veel mogelijk mensen binnen het dorp Sevapur te bereiken door hen een job aan te bieden. De meeste mensen die in Sevapur wonen, leven ook in een huis dat door ISS is gebouwd. Hiernaast hebben ze ook allemaal 2ha grond waarvan 1.5ha droog is en 0.5ha kan worden geïrrigeerd. Het meest geteelde gewas is hier nog steeds rijst, dit is ook het basisvoedsel voor de meeste Indiërs. De Zweedse collega’s werken hier ook rond een project ‘See my tree’. Ze planten bomen op een deel van het droog land van de boeren waar landbouw quasi onmogelijk is door de hellingsgraad en de hoeveelheid stenen die zich in de ondergrond bevinden. De bedoeling is om op deze manier de erosie te beperken. Bovendien krijgen de boeren jaarlijks 1$ per boom die een jaar ouder is geworden. Na 10 jaar stopt deze uitbetaling en kunnen ze de bomen omhakken, al is dit niet aangewezen en moet men zeker nieuwe bomen heraanplanten. Er bevinden zich ook op verschillende plaatsen waterputten waar men probeert om tijdens het regenseizoen een voorraad water aan te leggen voor het komende jaar om aan landbouw te kunnen blijven doen tijdens het droge seizoen.

Mooi rijstveld (privé) in Sevapur tussen de kokosnootbomen)

Boer die zijn veld aan het irrigeren is

In Sevapur blijven veel vrouwen gedurende het grootste deel van de dag thuis. Op het platteland wordt een vrouw vaak nog als een huisvrouw aanschouwd en het is dan haar taak om voor het gezin te zorgen, eten te maken, te wassen,… . Hiernaast werken ze ook vaak op het veld om het akker proper te houden en dan nemen ze de kleine kinderen mee naar het veld of zorgt de oudste dochter voor haar jongeren/broers en zussen. Via de overheid krijgen de vrouwen en de bejaarden bovendien ook de kans om ook een job te kunnen uitoefenen gedurende ongeveer 100 dagen per jaar. Dit is mogelijk dankzij de 100-dagen werkwet van Ghandi (Mahatma Gandhi Rural Employment Guarantee Act) die enkele jaren geleden door de overheid is ingevoerd. De mensen voeren dan opdrachten uit in de regio van hun dorp zoals ondermeer het onderhouden en verbreden van de lokale wegen. Hiervoor krijgen ze dagelijks een loon van 120rps (1.75€)

Vrouwelijke wegenwerkers in functie van de 100-dagen werkwet

Het dorp Sevapur zelf bestaat uit het hoofddorp dat enkele straten en een 30 tot 40-tal huizen telt. Er staat eveneens een Ohm-tempel en een gedenksteen ter nagedachtenis van Mother Lea en men vindt er ook 1 winkeltje terug waar enkele snoepjes verkrijgbaar zijn. Tot slot staat er ook een betonnen podium voor ceremonies. Het dorp is ook aan de straat gelegen die door de hele vallei loopt. Hier kan men ook gemiddeld om de 2 uur een bus nemen richting de steden Tharagampatti of Dindigul en loopt er een weg naar ISS. Het hoofdgebouw van ISS ligt zelf op ruim een km wandelen van het dorp. Verder is er nog een 2^de dorpskern wat men East-Sevapur noemt, hier is er ook een grotere concentratie aan huizen. Tot slot heeft men nog op verschillende plaatsen nog huizen gegroepeerd per 4 units gebouwd. Een standaardhuis bestaat uit een overdekte hal, 2 kamers, een keuken en een WC. Men heeft per woonblok ook telkens 1 waterkraan of waterpomp. De meeste mensen hebben enkele elektrische apparaten ter beschikking zoals een televisie en een mixer, al ogen hun huizen binnen wel redelijk leeg. De woonkamer wordt vaak ook gebruikt als slaapkamer.

Vooraanzicht van de huizen

 

achteraanzicht van de huizen met vaak het houtsvuur

Nu volgt er volgt een verlengd weekend aangezien het op vrijdag 25 januari de moslimfeestdag ‘Meelad-un-Nabi’ is, letterlijk vertaald noemt men dit ‘de geboorte van de profeet Muhammad’. Zaterdag 26 januari is het ‘Republic day’. Men gedenkt dan de invoering van de Indische grondwet die op 26 januari 1950 werd ingevoerd. Waarschijnlijk vertrek ik zaterdagnamiddag na de ceremonie gedurende anderhalve dag naar de nabijgelegen stad Trichy. De bedoeling is om hier enkele boekenwinkels te zoeken in functie van het verwerven van informatie voor mijn bachelorpaper. Al hangt het ook wat af van hoe snel ik volledig ben genezen van mijn griep. Meer dan de helft van de leerkrachten zijn ziek en er ontbreken ook veel leerlingen of ze lopen al dagen hoestend rond op school. Anders wordt ook deze trip een week of minstens een dag uitgesteld. Ik ga ook op zoek gaan naar meer cashewnnoten en wat chocolade zodat ik meer Chocolate cashew dosai kan maken (soort pannenkoek). In België ga ik het ook eens proberen te maken maar dan met normaal pannenkoekdeeg.

 p.s. En ik kan de volgende week na het afwerken van enkele taken als beloning ‘The Hobbit’ in high definition bekijken. De Zweden hadden al een kopie gevonden van deze film en enkele andere nieuwe films in de buurt van Auroville en Pondicherry. Nieuwe films of series worden hier dus vrij snel illegaal op de markt gebracht. Me happy J

De beproefde heuveltocht & Pongal

Na de terugkomst van het verlengd weekend in Cochin hernam het gewone leven opnieuw snel het gewone gangetje. Ik nam eerst een halve dag de tijd om goed uit te rusten en tijdens de namiddag ging ik opnieuw naar mijn vaste stageplek. Voor de leerlingen was de school al opnieuw een dag bezig, al is de schooltijd maar van korte tijd omdat er snel nadien opnieuw een groot Indisch feest aankwam, namelijk Pongal.

Op school was het tijdens de eerste 2 lesweken ook rustig want klas 10 en 12 waren nog bezig met het afwerken van hun laatste examens. Hiernaast hadden de andere klassen enkel nog maar herhalingslessen aangezien de nieuwe boeken voor het 3^de semester nog niet waren toegekomen. Alle leerlingen krijgen afzonderlijke boeken die worden verdeeld en betaald door de overheid van Tamil Nadu. Voor schrijfgerief wordt er ook gezorgd door ISS en de leerkrachten. Dit zorgt ervoor dat iedereen de kans krijgt op degelijk onderwijs. Tijdens de namiddagen heb ik nu ook langzaam meer variatie in mijn spelletjes gestoken om na te gaan hoe de leerlingen hierop gaan reageren en welke spelvormen ze het leukst vinden.

Tijdens deze week heb ik van een bezoeker ook enkele trucs geleerd om granaatappels snel en voorzichtig te kunnen openen. Vroeger nam dit al snel een half uur in beslag en nu nog maar 5 minuten. Dit zorgde er nog wel eens voor dat ik geen zin had om deze vrucht te openen terwijl ik er wel zot van ben. Het keukenpersoneel heeft dit ondertussen door en de laatste dagen krijgen we nu dagelijks enkele granaatappels voorgeschoteld, dat gaat afkicken worden eens ik terugben in België. Gelukkig is het dan bijna het aardbeiseizoen wat veel zal goedmaken.

Pongalrijst maken op de Anna Lea hig school en het overkooksel weggieten

Donderdag 10 januari arriveerden de schoolboeken eindelijk en konden de lessen van het laatste semester echt starten. Al was maar voor 1 dag want vrijdag vierde men op school al een vroegtijdig Pongal. Pongal is het oogstfeest dat in Tamil Nadu 4 volledige dagen duurt (van zondag 13 januari tot en met woensdag 16 januari dit jaar).

Tijdens de voormiddag gingen we langs op de Anna Lea high school waar een korte ceremonie werd gehouden met de bijbehorende speeches van de president en enkele speciale gasten. Als afsluiting kreeg iedereen een grote schep verse rijst op een bananenblad voorgeschoteld. Ik kan zeggen dat deze Pongalrijst heel zoet is, men voegt hier namelijk ontzettend veel rietsuiker en enkele rozijnen en cashewnoten aan toe. Hierna kregen de leerkrachten en het personeel van ISS allemaal een Idly-cooker als geschenk. Dit is een kookpot om een soort van gekookte rijstporridge te maken. Bovendien kreeg iedereen ook nog een stuk suikerriet. Omstreeks het middaguur stond dezelfde ceremonie op het programma in de drop-outschool in Tharagpatti waar we eveneens Pongalrijst kregen en ’s avonds maakten we nog een ceremonie mee in Vinobajipuram. Mijn maag leek toen al een blok cement door al deze rijst en dan moest het avondeten nog komen, weer rijst. Dit is dus de hoofdreden waardoor er hier in India toch weinig kans is op hevige buikloop, de rijst neutraliseert dit met gemak.

Offering van de Pongalrijst aan de goden

Tijdens het weekend, meer bepaald op zondag, hadden we extra vrije tijd waardoor we beslisten om eindelijk eens een deftige verkenning van de omliggende heuvels te ondernemen. Het doel was om 5.30 uur ’s ochtends te vertrekken om de hitte wat te counteren voor de klim, maar uiteindelijk lukte het pas om omstreeks 7 uur te vertrekken. Eerst stond er een korte autorit van 15 minuten op het programma tot het punt waar de heuvels begonnen. Het doel was om hieruit de heuvelkam volledig te volgen tot men ter hoogte van ISS uitkwam. Het was een ware excursie aangezien we met 17 man zijn vertrokken.

De steile heuvelrug opklimmen doorheen de struiken en andere doornachtige planten

Gelukkig hadden we verschillende locals als gids mee want de geiten – en jagerspaden waren vaak vrij moeilijk terug te vinden waardoor al hun kennis moest samengebracht worden om het juiste pas te vinden. Desondanks gebeurde de helft van de beklimming gewoon op het gevoel recht omhoog tussen alle bomen en struiken en af en toe kwam men bij toeval even op een soort van pad terecht. Per 5 meter dat je aflegde bleef je zeker wel eens in één of andere doornstruik hangen of kwam je onzacht in aanraking met een cactus. Bovendien was het ook vrij rotsig en steil wat voor de nodige afwisseling zorgde waardoor de betere klimmers hier ook ineens kwamen bovendrijven. Zelfs de meest geoefende en geharde Indiërs hadden soms last met het strakke tempo.

Ook voor Velocharming (staffmember van ISS) was het klimmen vrij vermoeiend

Na ruim 3 uur te klimmen kwamen we boven en hadden we een mooi uitzicht over de Kadavurvallei waar wij verblijven en zagen we aan de andere kant het naburige district ‘Dindigul’ verschijnen. De gidsen wilden nu opnieuw afdalen en naar een kleine waterval gaan (lees een waterpijp waar wat water uitdruppelt). De groep wilde nog verder de heuvelrug volgen en dus ging de tocht nog enkele uren verder.

Genieten van het mooie berglandschap

Omstreeks 13 uur werd er een langere pauze ingelast en konden we ons middagmaal (lemon rice met aardappelen) nuttigen. Nadien zocht iedereen de nodige schaduw op om even uit te rusten want het was echt verdomd warm geworden ondertussen. Enkelen onder ons gingen rusten in de schaduw van een rots terwijl anderen in een boom klauterden. Na deze rustpauze begon de afdaling die op bepaalde punten opnieuw steil was. Bovendien was dit met schoenen zonder een echt deftige grip ook geen sinecure om het evenwicht te bewaren. Onderweg ben ik trouwens ook een kleine slang (30-40cm) tegengekomen die net niet onder mijn schoen wilde terechtkomen en dat heeft hij ook duidelijk laten weten met heftig te sissen toen ik mijn voet net naast hem plaatste. Ik verschoot mij alleszins wel want die dieren zie je echt niet zitten. Gelukkig was de tocht nadien rustiger en iedereen kwam vermoeid aan in ISS. Goed uitgezweet was dit het perfecte moment voor mij om in het (vuil) waterreservoir voor de gebouwen even te gaan dobberen want het water is slechts een halve meter diep. Vandaag was het ook de 1^ste dag van Pongal (Bhogi Pandigai) waar alle mensen hun oude kleren en voorwerpen verzamelen om ze nadien in brand te steken en zich voor te bereiden op al het nieuwe.

Groepsfoto van de bergbeklimbende

Maandag stond Thai Pongal op het programma. Deze dag wordt ook wel als de 1^ste dag van het nieuwe jaar beschouwd voor de Hindoes en is vergelijkbaar met 1 januari bij ons. Dit is de dag wanneer men eigenlijk de vers geoogste rijst moet koken door hier ook verse melk aan toe te voegen. Men gebruikt hiervoor normaal ook nieuwe kookpotten. De bedoeling is dat de rijst wat gaat overkoken en op dat moment moet iedereen 3 keer “pongallo Pongal” roepen en voegt men nog wat cashewnoten, rozijnen en ghee toe. Nadien wordt een beetje van deze rijst samen met verschillende soorten fruit (bananen en kokosnoten) geofferd aan de goden door er verschillende rituelen mee uit te voeren en hen te zuiveren. Het is de bedoeling om de kokosnoot ook perfect in het midden te breken, enkel op deze manier krijgt men een jaar lang enkel maar voorspoed in het leven en mag met een heel goede oogst verwachten. Na opnieuw Pongalrijst te hebben gegeten gingen we samen met Dr. Perumal (secretaris van ISS) een wandeling maken aan de dam in de vallei. Hier leven ook veel apen waardoor het opletten was dat ze er niet met onze spullen vandoor gingen.

‘s Avonds stond er een ceremonie in combinatie met enkele optredens in het naburige dorp Kadavur op het programma. We werden als ware hoogwaardigheidsbekleders ontvangen en onder trommelgeroffel met de bijhorende dans werden we in een erehaag naar het podium begeleid. Hier kreeg iedereen een handdoek als bedanking voor de aanwezigheid. Ik betwijfel dat de Indiërs het Belgische voetbal volgen, maar ik denk dat ze met mijn paarswitte handdoek wilden vertellen dat RSC Anderlecht goed op weg is om de titel te pakken. Nadien werden er verschillende optredens gehouden waarbij enkele mensen iets heviger zich uitleefden dan anderen. Tijdens het 1^ste optreden eindigde de hoofddanser op de grond na een te hevige uitvoering van zijn dans die hem in Trance bracht. Er volgden nog enkele leuke nummers en nadien moesten wij als juryleden verschillende grondschilderingen beoordelen en de prijzen aan de dorpelingen uitdelen voor de sportactiviteiten die er overdag op het programma stonden. Op het einde werden we ook door iedereen nog ruim bedankt voor onze aanwezigheid en kregen we nog een serieus applaus en wuifden de mensen onze auto uit. Het voelt toch raar aan om overal zo speciaal te worden behandeld

Dinsdagochtend (3^de Pongaldag of Maattu Pongal) wilde we de koeien in de naburige boerderij gaan versieren en kuisen, maar we waren ruim te laat hiervoor. Dit was reeds omstreeks zonsopgang uitgevoerd zodat de dieren volop van hun feestdag konden genieten. Op de 3^de dag van Pongal worden de dieren (voornamelijk de koeien) vereerd omdat ze de mensen met van alles helpen zoals ondermeer het geven van melk, het voortrekken van een ploeg,… . We hebben wel nog kunnen helpen om de koeienstal mooi te versieren met bloemen. Nadien kregen we het opnieuw warm en gingen we op zoek naar een zwemplek. Uiteindelijk vonden we een geschikte plek in de vorm van een waterput die nog goed gevuld was. ’s Avonds ben ik nog naar de ceremonie in de boerderij gaan kijken waar de koeien werden bedankt en kreeg ik opnieuw wat Pongalrijst, kokosnoot en een stuk suikerriet.

Volgende week zal er in de nieuwe post mogelijk nog iets extra worden verteld over de laatste dag van Pongal indien er nog festiviteiten gepland staan en hiernaast zal zeker de schooluitstap naar Madurai aan bod komen.

Verjaardag & Nieuwjaar in Kerala

Na het vertrek van Katrien was het ineens weer stil in ISS, mede aangezien er ook enkele stafleden vertrokken naar hun familie. Op 29 december vertrokken ook wij richting de aangrenzende provincie Kerala om Nieuwjaar te gaan vieren in Cochin. Kerala wijkt in principe nog meer af van het typebeeld dat men heeft van India in vergelijking met Tamil Nadu. Men vindt hier geen ontzettend grote steden, een geboortecijfer van minder dan 2 kinderen per vrouw, de alfabetiseringsgraad (vooral merkbaar voor de vrouwen) ligt hier heel hoog en de armoede is moeilijker zichtbaar. Het viel mij alleszins op dat de mensen op straat zich ook iets meer Westers gedragen, al zijn er jammergenoeg ook wel enkele bedelaars in het straatbeeld terug te vinden. Maar eigenlijk is Kerala namelijk gekend voor zijn prachtige Backwaters.

's Ochtendsvroeg omstreeks 4.30 kwamen we toe in Ernakulam. Dit is eigenlijk het deel van de agglomeratie Cochin op het vasteland. Hiernaast bestaat Cochin nog uit enkele eilanden en schiereilanden waarvan het schiereiland ‘Fort Cochin’ het bekendste en meest toeristische is. Het krijgt ook wel de naam ‘de parel in de Arabische Zee’ of ‘Venetië van het Oosten’. Deze namen zijn misschien wel iets overdreven, maar het is er alleszins mooi en rustig om te verblijven. Doordat het nog zo vroeg was op het ogenblik dat we in de stad aankwamen, werd er beslist om naar ons hotel te gaan om nog wat bij te slapen. Gelukkig werd er al om 5 uur ’s ochtends opengedaan en kregen we na even aandringen en wachten toch al een kamer met 4 bedden omstreeks 6 uur in plaats van om 12 uur ’s middags. In India hanteert men meestal een check-in and check-out voor een tijdspanne van 24 uur waardoor je soms beter even wacht om niet te vroeg te gaan inchecken want anders bestaat de kans dat je een extra dag moet betalen.


 

Enkele van de Chinese netten, de aantrekkingspleister van Fort Cochin.

Omstreeks het middaguur vertrokken we, na een uitgebreid ontbijt met eindelijk een omelet, met de ferry richting Fort Cochin. Hier bezocht ik samen met Andreas de Chinese netten en wandelden we langs de kust. Nadien spraken we met iedereen af aan het ‘Dutch Palace’ en maakten we een wandeling doorheen de Joodse wijk. Het moet gezegd worden, hier zijn verschillende leuke koffiebars en ontzettend veel souvenirwinkels met koperen voorwerpen, thee, noten, zijde of andere snuisterijen uit Kasjmir. Na enkele stops voor milkshakes, fruitsapjes of een koffie met ijs keerden we terug naar het vasteland. Aangezien we niet ontzettend veel honger hadden gingen we pas rond 21 uur gaan eten. De keuze viel op een visrestaurant om hier de lokale vis uit de Backwaters te proeven. De ‘Fish Pollichathu’ was alleszins een serieuze meevaller. Men roostert de vis eigenlijk in een bananenblad. Nadien trakteerde ik iedereen nog op een drankje in een lokale bar en dan was het alweer bedtijd en was ik een jaartje ouder. Wijzer zou ik niet meteen zeggen.
 
De laatste dag van 2012 wilden we in schoonheid afsluiten en er stond een daguitstap naar de Backwaters gepland. Achteraf bekeken was dit wel een redelijk toeristische uitstap en hadden we wel wat gemengde gevoelens, maar de omgeving was wel prachtig. Tijdens de voormiddag vaarden we in kano’s rond op kleine kanaaltjes om zicht te krijgen op het leven van de lokale bevolking tussen de kokosnootbomen. We zagen mensen de was doen en kregen onderweg op een vaste stop een kop thee aangeboden. De omgeving was ook heel rustig en je kon regelmatig kleine visjes zien mee zwemmen naast de kano en af en toe was er een glimp van een ijsvogel te bespeuren.

Tocht op de kleine kanaaltjes in de dorpen in Kerala

Net na de middag werden met onze kleine bus naar een plek gebracht voor een boottocht van enkele uren in een grotere ‘rijstboot’ die men ook wel Kettuvallom noemt. Deze boten zijn misschien beter gekend als de woonboten van 20-25m die nu rondvaren op de Backwaters om de toeristen een kans te geven om op een heel relaxte manier van deze mooie plek te laten genieten. De tocht begon met een traditionele vegetarische maaltijd uit Kerala en het moet gezegd worden dat het toch een pak minder pikant is dan de maaltijden die we ondertussen gewoon zijn. Dat men bijna overal kokosnoot aan toevoegt zal er ook voor iets tussenzitten. Het zicht tijdens deze namiddagtocht was mooi, al was de gids jammer genoeg een vreemd individu met rare opmerkingen en zijn uitleg was vaak ook onvoldoende. Maar de rustige omgeving en het frisse briesje zorgden voor de nodige ontspanning, al was dit nodig want het was echt ontzettend warm.

Andreas en ik aant genieten van de zon en het uitzicht op de houseboat

Zo ziet een houseboat er dus uit, een drijvend paleis ongeveer

Omstreeks valavond waren we terug in Cochin en dan maakten we ons gereed om een leuke plek te zoeken om oudejaar te vieren. Het duurde even voordat we een plek hadden gevonden om rustig te eten. Sommige plaatsen waren niet gezellig en andere plaatsen waren te druk of te duur. Uiteindelijk kozen we om een maaltijd te nuttigen in een bescheiden restaurant. Het eten was er lekker, al moet je best minstens al 3 verschillende hoofdgerechten in gedachten hebben in dergelijke plaatsen omdat meer dan de helft van wat er op de kaart staat niet beschikbaar is. Na de maaltijd wandelden we verder langsheen het water om op zoek te gaan naar een leuke bar, al leek dit niet echt te bestaan in Ernakulam. Uiteindelijk merkten we allemaal op dat er vanop een eiland, namelijk Bolgatty Island, leuke muziek weerklonk. Dus we waagden het omstreeks 23 uur maar op om met een riksja naar deze plek te gaan. Normaalgezien kostte het 3000 rupee of ruim 40€ per persoon om binnen te mogen, al was dit voor de combinatie van dansen en eten. Aangezien we niet meer wilden eten mochten we afbieden op deze prijs. Uiteindelijk zijn we binnengeraakt voor 250 rupee of 3.5€ per persoon.   

Bolgatty Palace met de tuin ervoor waar we nieuwjaar hebben gevierd

 Omstreeks 24 uur werd er op deze plek ook gedurende een kleine 10 minuten prachtig vuurwerk afgeschoten. In extremis hadden we duidelijk een ideale plek gevonden om het nieuwe jaar te kunnen starten. Het enige minpunt was wel dat het op dat ogenblik in België nog maar 19.30 was, dus ik leefde in 2012 dus 4.30 minder lang. In 2013 gaan we dit compenseren met langer te genieten van het jaar. Omstreeks 00.45 begon het plots hevig te regenen en bij deze was het buitenfeestje ook meteen afgelopen. In de hal van de hotel hebben nog gedurende een uur wat blijven praten met enkele lokale jongeren die ons nadien een lift hebben gegeven tot aan het hotel. Bovendien gaven ze ons ook enkele leuke adressen om iets te gaan eten en ik had er weer een vriend bij.

Kathakalidanser (copyright Andreas)

De dag nadien werd gebruikt om wat bij te slapen. Tijdens de namiddag gingen we allemaal onze eigen weg en verkenden we de nabije omgeving. Tegen valavond haasten we ons allemaal naar een ‘Kathakali’ voorstelling. Dit is 1 van de 4 belangrijkste dansen in India, dus een must om dit mee te maken. Dit is een gedanst drama in combinatie met rituelen. Eerst wordt de acteur of worden de meerdere acteurs geschminkt totdat ze er naar mijn mening uitzien zoals een ‘kikvorsman’. Het was alleszins een speciale ervaring waarbij je op alle details van bewegingen moet letten want het stelt allemaal een bepaalde fase voor uit een belangrijk Indisch verhaal. Het enige minpunt was dat er maar 7 man in de zaal zat en het geklop op de trom iets te luid was. Nadien gingen we op zoek naar een restaurant ‘Pai Brothers’ dat ons was aangeraden de dag voordien. Hier waren maar liefst 200 verschillende soorten van Dosai te verkrijgen. Dit is een soort van rijstpannenkoek. Voornamelijk de ‘Chocolate Cashew dosai’ was om de vingers van af te likken. Het restaurant zat bovendien ook stampensvol met Indiërs, een goed teken alvast.

Ondertussen was het al woensdag 2 januari en waren we aan onze laatste dag Cochin toe. Ik maakte tijdens de voormiddag gebruik om nog eens langs de kapper te gaan en enkele knopen aan mijn Indische hemdjes te laten naaien. Nadien vertrokken we allemaal opnieuw naar het eiland Fort Cochin om hier de Joodse wijk te bezoeken. We shopten er op los en iedereen kocht zijn/haar voorraad cashewnuts in en nog enkele andere souvenirs. Aangezien het heel warm was besloten we om ook even een thee of een lassi te gaan drinken in een theehuis. We bestelden eveneens een uitgebreide fruitschotel want na enkele dagen afwezigheid in Sevapur begin je de royale fruitporties wel te missen. ’s Avonds hebben we nog een laatste vismaaltijd besteld, verschillende soorten garnalen (vree pikant, maar wel lekker) en nadien was het een wedstrijd tegen de klok om onze bus op tijd te halen. We kwamen 10 minuten te laat toe, maar aangezien we de eerste passagiers waren die moesten opstappen stond de bus nog mooi te wachten. We hadden trouwens ook pas na 5 minuten door welke bus we moesten nemen aangezien de chauffeur eerst had gezegd dat hij een ander traject moest afleggen. Eenmaal in de bus aangekomen kon het zweten beginnen want we stonden gedurende 2 uur stil op verschillende plaatsen in Cochin en bovendien kregen we er een zatte medepassagier bij die ons niet met rust kon laten en ons steeds wilde aanraken. Maar jammergenoeg voor deze man eindigde zijn rit reeds na ruim een uur en werd hij uit de bus gezet (lees gegooid) na veel geroep tegen de conducteur. Begrijpelijk want zijn zak stond nog op de bus. Gelukkig hebben we deze zak nog net door de ruit kunnen gooien toen de bus zonder de Indiër opnieuw vertrok.