Crazy Chennai & Christmas

Aangezien onze Belgische stagementor, Katrien, op bezoek kwam om onze stagetaken te bespreken werd er beslist om naar Chennai af te reizen. Op deze manier hadden we een extra dag om met haar onze stage te bespreken. Ik vertrok op woensdagavond 19 december met de sleeperbus vanuit Dindigul naar Chennai. Eenmaal toegekomen aan de hoofdbaan die langs Dindigul passeert, was het de bedoeling om de stopplek van de bus te vinden. Dit is allesbehalve vanzelfsprekend aangezien hier nergens een busloket of een herkenningspunt voor vertrek aanwezig is, en zeker in het donker is dit moeilijk te vinden. Na ruim een half uur zoeken had ik eindelijk ongeveer de juiste plek gevonden en kon het wachten beginnen. Doordat de mensen geen Engels verstaan werd ik eerst alle richtingen uitgestuurd, maar gelukkig was er een behulpzame agent die even met mij meewandelde om mij veilig de straat te laten oversteken. Het voelt wat vreemd aan om een agent met een machinegeweer te hebben die je even gaat begeleiden.

De busconducteur belt je ongeveer een half uur op voorhand ook op als je gaat opstappen in een kleinere stad om te melden waar je moet wachten, bovendien had de bus ook ongeveer een uur vertraging. Dit was mij allemaal niet meteen duidelijk, want deze mensen spreken uitsluitend Tamil waardoor het moeilijk is om te verstaan wat ze willen melden. Blijkbaar moest ik ook niet voor het grote tankstation wachten maar net hiernaast voor een soort van klein motel. Opnieuw werd ik gered door enkele politieagenten die hier rondliepen en met mij kwamen praten. Ze vonden het hun recht om mij te beschermen tot de bus langskwam en gelukkig konden zij een beetje Engels praten. Ik heb hen dan ook met mijn GSM naar de conducteur laten bellen en dan waren de onduidelijkheden plots opgelost. Na een hobbelige nacht kwam ik ’s ochtends toe in het grote busstation van Chennai. Ik wist niet waar ik moest afstappen en dus bleef ik maar op de bus zitten totdat de conducteur mij kwam vertellen dat ik dringend moest afstappen. Hierna nam ik de riksja tot het guesthouse waar de anderen verbleven.

De eerste dag in Chennai stond er een bezoek aan de verschillende bezienswaardigheden (de Indische oceaan met het zandstrand, fort St. George,…) op het programma, al moet ik achteraf toegeven dat er in Chennai eigenlijk niet zo veel te zien is wat de massa’s toeristen kan aantrekken. Het is eigenlijk nog het leukste om in de drukke straatjes wat rond te dwalen en af en toe een milkshake of een lassi te proeven, dit is hetgene wat we de 3^de dag ook deden naast het bezoek aan een mall met allemaal souvenirswinkels. Al kan even pootje baden in de oceaan ook wel verfrissend zijn. De avond werd telkens afgesloten met een frisse pint en een rustige babbel met de medestagiairs. Voor een filmvoorstellng bij te wonen hadden we geen tijd, noch zin.

Het rustige zandstrand in Chennai (5 voetbalvelden breed)

De 2^de dag in Chennai stond er tijdens de voormiddag een meeting met Balu, boardmember van ISS, op het programma. Hij werkt rond HIV - en Aidspreventie en is binnen Tamil Nadu verantwoordelijk voor zijn organisatie. Wegens tijdsgebrek konden we hem slechts even spreken, maar hij had wel voor ons een speciale dag geregeld. Tijdens de namiddag konden we bij een andere organisatie ‘Indian community welfare organisation’ hun werking mee gaan volgen. Zij werken rond de daklozen en transgenders in Chennai. Vooral het gesprek met deze mensen was interessant. Wij vertrokken allemaal met de gedachte dat dit in India een taboe-onderwerp was, maar blijkbaar is men in de grote steden toch tolerant ten opzichte van deze mensen.

De laatste dag stond er een meeting over de oprichting van Jakes zijn biodynamische landbouwschool op het programma. Deze meeting ging door in een mooi hotel, een groene oase binnen de chaos van de stad, zou ook een mooie omschrijving zijn van deze plek. We kregen lekker eten voorgeschoteld (pasta, pizza, sla en als dessert Zwistere koekjes en kaas). Dit in combinatie met de rustige Indische muziek die werd gespeeld als afwisseling tussen de verschillende gastsprekers maakten dit een bijzondere dag. Het contrast was ook groot toen we deze plek verlieten en aan de ingang verschillende daklozen tegenkwamen. Tijdens de late namiddag en valavond gingen we samen met de leerlingen van de biodynamische landbouwschool even naar een grote Westerse mall. Ik verschoot ervan dat de prijzen echt even hoog liggen in vergelijking met België.

Woonst van een dakloze in Chennai tegen een winkel.

 

Een moderne mall in Chennai waar ook de kerstman aanwezig is. Alle Westerse merken zijn hier ongeveer terug te vinden.

Na enkele dagen in Chennai te verblijven, begon ik nu wel opnieuw naar het rustige Indische platteland te verlangen. Chennai is zo’n ontzettend drukke en grote stad en bovendien is het hier toch ook wel duidelijk warmer in vergelijking met Sevapur. Op 23 december namen we de nachtbus terug richting Aeolur waar we tijdens de vroege uurtjes toekwamen. Gelukkig passeerde hier net de eerste ochtendbus waardoor we rond 6.15 in ISS toekwamen. Net op tijd om nog even te gaan bijslapen wat echt nodig is na een busrit.

Omstreeks de middag was ik weer voldoende uitgerust om ISS en de omgeving te verkennen. De jongens van de Boys-home waren ondertussen al druk in de weer om de prayerhall, de yogahall en het naburige podium om te vormen naar een leuke kerstsfeer met slingers en ballonnen. Mother Lea haar verjaardag was ook 25 december en nu blijft men haar elk jaar herdenken op deze dag. Er stond ons opnieuw een speciale dag te wachten. ’s Avonds stonden er verschillende dansjes en sketches op het programma die door de kinderen van de Anna Lea high school en de drop-outschool werden uitgevoerd. Alle oud-studenten en de dorpelingen van Sevapur mochten ook komen kijken. Iedereen werd ook getrakteerd op een stuk taart. Omstreeks middernacht werd iedereen van de ISS-members en de gasten verwacht in de prayer hall en zongen we volle borst een gelukkige verjaardag voor het portret van Mother Lea. Nadien kreeg iedereen een 2^de stuk taart en gingen we slapen.

herdenkingsmars voor Mother Lea richting de Ohm-tempel 

De volgende dag stond iedereen opnieuw op met kleine ogen en na het ontbijt hoorden we plots een hels muzikaal kabaal. De jongens van de Boyshome kwamen opnieuw langs ISS en speelden op enkele trommels typische Indische nummers voor festiviteiten. Zij werden vergezeld door enkele dorpelingen, de girls van de girlshome en een priester die in de prayer hall Mother Lea haar portret kwam inwijden tijdens een korte herdenking. Vervolgens nam hij dit mee richting de Ohm-tempel in het dorpscentrum van Sevapur. Onderweg werden er nog enkele rituelen uitgevoerd en kwamen er steeds meer dorpelingen bij de groep. Op de muziek probeerde ik samen met Andreas en enkele Boys wat te dansen, al is hun conditie en gewenning aan het klimaat duidelijk beter dan die van ons want ze bleven de hele tocht maar dansen terwijl wij even een pauze moest inlassen. In het dorp zelf stond er een korte ceremonie op het programma aan de Ohm-tempel. We zongen enkele liederen en als afsluiter kreeg iedereen een kleine portie jonge rijst, een vroegtijdige Pongalgift.

Muzikaal geweld van de Boys

Na de herdenkingsviering waren er ook verschillende activiteiten gepland in Sevapur. Er was de mogelijkheid om gratis je bloedgroep te laten bepalen. Maar het belangrijkste was dat de jongeren van het dorp de kans kregen om verschillende spelactiviteiten te spelen tegen elkaar. ’s Middags werd er voor iedereen eten voorzien. De winnaars en de 2des per discipline werden ’s avonds beloond met een metalen schaal of een pot. Op dat ogenblik gaven de president van ISS en de verschillende bestuursleden van het district en het dorp een speech. Ook Katrien mocht even aan het woord komen en bedankte de bevolking voor hun inzet en gastvrijheid ten opzichte van ons. Nadien was kerstmis en de verjaardag van Mother Lea afgelopen en mochten de leerlingen voor 1 week op vakantie vertrekken. Voor ons stond er tijdens de volgende dagen het uitgebreid verder bespreken van de stage op het programma.

spelende kinderen in Sevapur

 

bloedgroeptest voor de dorpelingen en leerlingen in Sevapur

Nu ben ik tijdens het uitschrijven van deze blogtekst opnieuw mijn zak aan het maken want we gaan voor 4 dagen naar de naburige staat Kerala. Hier gaan we de stad Kochin bezoeken en mijn verjaardag + Nieuwjaar vieren. Het belooft opnieuw een hobbelige rit te worden om ter plekke te geraken. Er staat toch 1 ding vast, we kunnen alleszins 4.30 uur vroeger Nieuwjaar vieren dan de meeste Belgen den 31^ste december.

 

Tot volgend jaar

Feestperiode, want het zijn examens!

December is gekend wegens zijn feesten, maar voor de studenten van het middelbaar onderwijs is deze maand meestal iets minder leuk. Net zoals in België hebben de studenten in India momenteel examens. Na een maand elke dag (hard) studeren volgt eindelijk de week van de waarheid. Voor de meeste leerlingen is het gelukkig niet zo belangrijk om nu reeds goede punten te halen want  van klas 6 tot en met klas 9 mag men altijd naar het volgende jaar overgaan, bijgevolg spelen deze leerlingen liever in plaats van echt grondig te studeren.

Ook tijdens het leren van examenleerstof moet men kunnen lachen

In klas 10 (overeenkomstig met het 4^de middelbaar in België) heeft men een staatsexamen. Deze leerlingen krijgen dan ook extra begeleiding en ze hebben extra lessen waarin ze de examens van de vorige jaren kunnen voorbereiden. De leerlingen moeten blijkbaar 40% halen om te mogen overgaan naar het volgende academiejaar. In klas 10 merkt men soms wel op dat sommige leerlingen echt wel een serieuze achterstand hebben voor ondermeer Engels, en dat is het gevolg van dat ze in de lagere jaren altijd mogen overgaan. Je moet dus in principe niet grondig studeren want je weet toch dat je altijd mag overgaan.

Na het volbrengen van de lagere cyclus (klas 6-10) krijgen de leerlingen een eerste diploma en mogen ze over naar de hogere cyclus. Ze veranderen ook van schooluniform. Het gaat van de een blauw-wit (kleuren van ISS) uniform naar een uniform dat voornamelijk bruin is. In mijn ogen is dit mooier omdat je hier vlekken minder snel opmerkt. De leerlingen hebben ook maar 2 uniformen waarmee ze het hele jaar moeten doorkomen. Na het beëindigen van klas 10 moet men ook een studiekeuze maken. De opties zijn economie talen of wetenschappen met iets meer wiskunde.

Buiten in de schaduw de leerstof economie overlopen onder toezicht van de leerkracht

In klas 11 kan men opnieuw rustig aan doen want de punten zijn weer niet belangrijk om over te gaan naar het volgende jaar. Al moet ik wel toegeven dat het niveau naar mijn mening wel ineens de hoogte ingaat. De leerlingen van klas 11 worden ook vaak gevraagd om te helpen met water te gaan halen, het eten ’s middags uitdelen,… . De reden hiervoor is dat de leerlingen van klas 12 opnieuw worden voorbereid op de belangrijke overheidsexamens en daardoor worden zij zo veel mogelijk ontlast van extra taken. In klas 12 moet men zelfs 70% halen heb ik vernomen, al geloof ik dat persoonlijk niet want dit cijfer is echt wel heel hoog.

Net zoals in Zambia kan men tijdens de examens ook wel afschrijven, al is het toch al veel beter georganiseerd waardoor het beperkt blijft. Meestal zitten er 2 tot 3 leerlingen per bank van een verschillende graad. Dus ze maken al niet hetzelfde examen. Hiernaast krijgt elke leerling ook een persoonlijk examendocument. Het grootste probleem is wel het feit dat op woensdag bijvoorbeeld alle leerlingen ‘Tamil’ hadden, donderdag was het geschiedenis en zaterdag Engels. Hierdoor is het nog gemakkelijk om snel even wat vragen te stellen aan je buur van een hogere graad. De leerkrachten reageren hier ook niet echt op. Bovendien moeten de leerlingen telkens naar voor gaan om een extra papier te halen en stoppen ze bijgevolg soms eens bij een vriend of vriendin om snel iets te vragen. Bovendien valt het ook op dat jongens en meisjes opnieuw zo veel mogelijk bij elkaar zitten in de examenhal.

Meisjes zitten rechts in de examenhal

 

De jongens bevinden zich aan de linkerkant

 

Tijdens de examenperiode heb ik ook wat meer kunnen praten met de directrice over mijn stage en ging ik op zoek naar de reden dat alle leerkrachten op mijn stageschool ongeveer dezelfde leeftijd hebben dan mijzelf. Nu blijkt dat de Anna Lea secondary school een privéschool is en zelf de lonen van de leerkrachten moet betalen. Een leerkracht verdient gemiddeld 4000 rupee (ongeveer 60€) terwijl in een overheidsschool het loon minstens 10.000 rupee (150€) bedraagt en dit loopt snel op naar 20.000-25.000 rupee (300-400€). Naar Indische normen is een loon van ruim 10.000 rupee een goed loon op het platteland. In een stedelijk milieu heeft men vaak al iets meer nodig. Het lage loon zorgt ervoor dat men enkel jonge leerkrachten kan aantrekken die nog geen attest hebben om les te mogen geven in een overheidsschool. De helft van het huidige leerkrachtenteam is zich wel hiervoor aan het voorbereiden en gisteren verlies de vrouwelijke leerkracht ‘Engels’ de school omdat ze een job in een overheidsschool kreeg aangeboden. Dit is weer een voorbeeld dat India een land blijft met ontzettend grote verschillende binnen de bevolking, en met de snelle evolutie die men in de steden opmerkt zal dit enkel maar toenemen.

De berg snoep en enkele potloden voor de leerlingen als vroegtijdig verjaardagsgeschenk

Aangezien de school net voor Kerstmis sluit tot en met 1 januari heb ik beslist om in de Anna Lea secondary School de leerlingen al een vroegtijdig geschenk te geven voor mijn verjaardag. Ik hoop dat de snoepjes en de lolly de leerlingen nog kan motiveren om hun laatste 2 examendagen goed af te werken. De leerlingen verdienen dan even rust en krijgen de tijd om na anderhalve maand opnieuw naar huis te gaan. Ik heb soms met hen te doen dat ze op zo’n jonge leeftijd al hun familie voor een lange tijd moeten missen. Soms wonen ze slechts op 1-2 km afstand maar toch blijven ze in het internaat slapen. Alle leerlingen waren bovendien dolgelukkig met de snoepjes en de leerlingen van klas 6-7 kregen bovendien nog een potlood extra. Aangezien ik het vaakst in deze klassen aanwezig ben wilde ik hen iets extra geven.

Snoep moet men uitdelen, zelfs tijdens het maken van een examen nemen de leerlingen dit gretig aan.

Tot slot heb ik de voorbije dagen ook met klas 6 en klas 7 een liedje ingeoefend dat ze samen met mij op kerstavond gaan zingen voor alle ISS-medewerkers en de andere leerlingen van de school. Hiernaast ga ik samen met een leerling uit klas 11, Venkatesh ook een nummer brengen op een lokale variant van een piano.

 

Ik ga nu mijn bagage pakken want mijn bus richting Chennai vertrekt over enkele uren. Momenteel ben ik nog de enige Westerling in ISS want mijn huisgenoten zijn allemaal al vroeger vertrokken. Aangezien ik had beloofd om nog enkele dagen naar school te gaan vertrek ik dus later. Bovendien is een verblijf van 4 dagen in Chennai al meer dan voldoende. Bij een langer verblijf wordt ik namelijk zot van de drukte en al dat getoeter. Op het programma staan het bezoek van enkele toeristische plaatsen, wandeling aan de kust, het bijwonen van het HIV/AIDS project van de ISS-medewerker Balu, enkele Westerse gerechten (inclusief eens vlees om toch ook wat ijzer en andere voedingstoffen binnen te krijgen) en het bijwonen van een meeting over Biodynamische landbouw waar Jakes ook een gastspreker is. Hier ontmoeten we onze stagementor Katrien en het departementshoofd ook. En trouwens, ik ga ook op zoek naar een cinema, want een eindejaar zonder het zien van de film “the Hobbit” zou ook jammer zijn. Tegen Kerstmis ben ik terug en dan volgt mijn laatste post van 2012 voordat ik richting Kerala vertrek om mijn verjaardag en Nieuwjaar in stijl te vieren. Goa was moeilijk te ver weg + te druk tijdens Nieuwjaar waardoor deze optie geschrapt is.

Een kleurrijk Indisch huwelijk

Het is ondertussen al bijna 2 weken geleden toen ik de laatste keer wat informatie over mijn stage heb gepost. Dat mijn laatste post al even geleden is kan ik verklaren doordat het een drukkere periode was voor mijzelf en ik bovendien even geen inspiratie had. Ik probeerde de laatste tijd zo veel mogelijk op mijn stageplek door te brengen en ’s avonds ben ik vaak te moe om mij meteen achter de computer te zetten om een interessante tekst te schrijven. Eigenlijk moet ik ook gewoon toegeven dat het bekijken van ‘Game of Thrones’ ’s avonds tijdens mijn normaal actief werkuur er ook voor iets tussenzit, de reeks was nogal verslavend. Ondertussen is de reeks uitgekeken en is het qua taken ook weer rustiger en kan ik weer voluit tijd besteden aan andere zaken zoals het schrijven van een blogpost. Op termijn zullen de wekelijkse posts ook wel verkorten of zal ik eens een week overslaan. Ik merk ook trouwens net op dat mijn stage al voor 25% achter de rug is, en ik moet zeggen dat het eigenlijk gevolgen is.

December in het buitenland doorbrengen voelt toch wat bizar aan. Sinds mijn jeugd was dit mijn favoriete maand. Eerst en vooral was er Sinterklaas (geschenkjes en chocolade, hmm lekker). Maar in India kennen ze deze brave man niet. Vandaar dat ik beslist heb om even Sinter-Jan te spelen. Het was hoog tijd om mijn speciale chocolade met Baobabsmaak eens uit te testen en naar goede gewoonte moet je dan ook een stukje delen met de rest. Mijn Belgische chocolade leeft ook nog altijd en hopelijk lukt het nog om er 2 weken af te blijven om deze op een andere speciale decemberdag te kunnen nuttigen. Binnenkort staat er Kerstmis hier op het programma, het belooft alleszins speciaal te worden want er zijn verschillende activiteiten gepland. En nadien volgt mijn verjaardag, al ben ik 30 december wel niet meer in Sevapur. Normaal bevind ik mij dan net in de naburige provincie ‘Kerala’. De lekkernijen (chocolade en cashewnuts) om uit te delen aan de bewoners van mijn gastenverblijf liggen al klaar en hetzelfde geldt voor de 800 snoepjes voor mijn stageschool. Hopelijk zijn de leerlingen blij om allemaal enkele snoepjes te krijgen.

Maar nu heb ik voldoende gezeverd in mijn inleiding. Voordat ik naar India vertrok hoopte ik om enkele speciale, lokale festiviteiten te mogen meemaken. Met het lichtfestival “Diwali” had ik al een eerste kans om dit van naderbij te zien. Maar bovenaan mijn lijst stond toch wel het bijwonen van een Indisch huwelijk. De voorbije maandag had ik al prijs. De leerkracht wiskunde, Mr. Perisamy, trouwde en ik was ook uitgenodigd. Blijkbaar was het ook een geregeld huwelijk. Het officiële gedeelte van het huwelijk zelf vond plaats van 6 uur tot 10 uur ’s ochtends. Echt alles in India gebeurt tijdens de ochtend heb ik de indruk, buiten het dansfeest de avond voordien maar daar had ik geen informatie over gehad. De bedoeling is dat je als geschenk iets bruikbaars geeft voor in het huis. Wij gaven als geschenk 2 thermosflessen (1 voor koffie en 1 voor thee).

Het gelukkige echtpaar op het einde van de ceremonie

Het huwelijk zelf is een hele kleurrijke bedoeling en de huwelijksceremonie duurt ongeveer 1 uur. Dit is ook het moment dat de man en vrouw elkaar weer na enkele dagen wachten mogen zien. Bij het binnengaan van de tempel kreeg iedereen een stip op zijn/haar voorhoofd gezet. Eerst krijgt men een soort van wit aspoeder en vervolgens wordt hier nog rood poeder in het centrum bijgeplaatst. Gedurende de hele ceremonie speelt er ook een lokaal orkestje wat muziek. Dit bestaat uit enkele trommen en blaasinstrumenten die verdacht veel op vuvuzela’s lijken. Aangezien Westerse gasten blijkbaar speciaal zijn, kregen we allemaal een plek op de voorste rij. Hierdoor hadden we een goed zicht gedurende de hele ceremonie. Het huwelijk werd uitgevoerd door een priester uit de Brahmaankaste. Gedurende de hele tijd voerde hij verschillende rituelen uit. Er werden verschillende kruiden en andere geurstoffen gebruikt, fruit werd geofferd terwijl hij de hele tijd een vuur levend hield en verschillende spreuken uitsprak. Soms leek de man wel in een soort trance te verkeren en het andere moment wilde hij precies gewoon wegvluchten of in slaap vallen want heel enthousiast kwam hij niet over. Het huwelijkspaar kreeg een speciale stip op het voorhoofd gezet, ze mochten beiden een ketting rond hun hoofd binden en als afsluiter werden er hen enkele bloemenkransen gegeven. Hierna mag de man zijn vrouw de eerste keer aanraken en haar bij de hand meenemen en voor de zaal tonen door het podium rond te wandelen. Dit was ook het moment dat men officieel als man en vrouw wordt beschouwd.
Na deze ceremonie was het opnieuw tijd om een uitgebreider Indisch ontbijt dan normaal te nuttigen met een bijbehorende ontzettend zoet dessert, wat bijna al een maaltijd op zich is. De afwisseling van eens andere smaken in vergelijking met het eten dat we in ISS krijgen, is wel eens leuk. Na een maand begint het menu toch wat als gekend over te komen, al blijft het natuurlijk wel lekker. Na het ontbijt gingen we naar het podium waar het koppel alle gasten bedankte voor de aanwezigheid en met hen op de foto ging. Op dat moment was het ook de bedoeling om het geschenk af te geven. Ik ben zelfs 2 keer het podium mogen opgaan. Eerst samen met de andere uitwisselingsstudenten en vervolgens nog eens als deel van het leerkrachtenteam. De integratie binnen het leerkrachtenteam verloopt echt wel vlotter in vergelijking met mijn stage in Zambia.

Het volledige leerkrachtenteam rond het echtpaar

Samen met het huwelijkspaar en enkele van de collega's

Ik heb ondertussen ook mijn 1^ste verse kokosnoten mogen verorberen. Op enkele 100’den meter van ons gastenverblijf is er een boerderij van ISS waar men verschillende lokale gewassen teelt en eveneens een hoop kokosnootbomen heeft staan. Ik wandel hier dagelijks door als ik naar de school stap en langzamerhand kreeg ik wel zin om een verse kokosnoot te proeven. Na enkele mislukte pogingen om hier volk aan te treffen had ik het geluk dat de baas net rondliep en Andreas hem wilde overtuigen om ons een kokosnoot te laten proeven. Gelukkig voor ons was de vaste plukker aanwezig. In India is er een speciale kaste van boomklimmers die van op een heel jeugdige leeftijd worden opgeleid om zonder bescherming de bomen in te klimmen. We kregen binnen de 10 minuten onze verse kokosnoten en we mochten er zelfs beiden 2 opeten. De eerste had mals vruchtvlees en kon worden uitgelepeld met een lepel uit kokosnootschil terwijl de 2^de harder was zoals we ze in België in de winkel kunnen kopen. Het was alleszins een volledige maaltijd want het sap vult ook bijzonder goed.

kokosnootplukker hakt de kokosnoten open
 

                                                 

              (Kokosnootplukker zonder beveilinging)                  (hmmm, lekker zoet!)

 

Mijn volgende post volgt in de loop van volgende week en dan wordt er opnieuw dieper ingegaan op het schoolleven. Momenteel lopen alle leerlingen met stress rond want het is weer feest: Examens!. Allé toch enkele leerlingen lopen met stress rond, want hun examenresultaten zijn enkel belangrijk in het 4^de en 6^de middelbaar. Hiernaast volgt er normaalgezien ook info over de eerste gelukkigen die al een cadeau kregen in functie van mijn verjaardag.

Weekend Bangalore

Na een maand India wilden we opnieuw even Sevapur en omstreken verlaten en stond er bijgevolg het eerste bezoek aan een toeristische stad op het programma. Wegens het feit dat we slechts 2 dagen weg konden werd er beslist om enkel Bangalorein de naburige provincie ‘Karnataka’ te bezoeken. Een bezoek aan Mysore volgt mogelijk op een later tijdstip nog. Een belangrijk project binnen ISS handelt rond biodynamische landbouw en dit weekend was er in Bangalore net een biologische/organische beurs gepland. Enkele bestuursleden, enkele boeren uit sevapur, de Zweedse en Duitste vrijwilligers en de leerlingen van de biodynamische landbouwschool gingen hier alvast naartoe. En wij mochten ook mee.

We vertrokken op donderdagavond richting de nabijgelegen stad “Dindigal” om de nachttrein op tijd te halen. Aangezien we weinig tijd hadden en onderweg nog enkele personen moesten afzetten racete onze taxichauffeur ‘Sudoker’ zich veilig doorheen het drukke verkeer. Bunkerplakken is hier alleszins ook een gekende en veel gebruikte manier om duidelijk te maken dat je wilt inhalen. Gelukkig kwamen we nog ruim op tijd aan, dit kwam ook wel omdat de trein wat vertraging had. We kochten op het perron nog wat koekjes en meeneemmaaltijden (doosje mer hierin enkele chapati’s) voor op de trein. Het was een zeer aangename rit en onze sleepercoupé was heel mooi. We kregen 2 lakens, een deken en een kussen. Bovendien was er ook AirConditioning aanwezig.

Allemaal gezellig in de trein, klaar om te starten met de maaltijd

Om 4.15 ’s morgens kwamen we in Bangalore aan en mochten we in het donder op zoek gaan naar ons hotel dat vlakbij gelegen was. Desondanks dat we maar op 15 minuten wandelafstand toekwamen, hadden we toch een uur nodig om het hotel te bereiken. Het was bovendien ook een speciaal hotel aangezien het behoorde tot een ontzettend groot tempelcomplex waar men de god Krishna vereert. Het was er spotgoedkoop en we kregen zowaar normale bedden waardoor we toch even ons bed nog inkropen voordat we de stad introkken.

Omstreeks 9 uur lukte het ons dan om op te staan en gingen we een heel uitgebreid ontbijt nuttigen in het tempelcomplex. Na het ontbijt gingen we op stap naar de organische beurs. Hier hebben we tot in de late namiddag rondgelopen en uitleg gevraagd over verschillende producten. Eigenlijk was ons doel om op zoveel mogelijk plaatsen van de producten te kunnen proeven. En ik moet toegeven, het mangosap was verrukkelijk. De meeste bedrijven werkten op kleine schaal al was alles wel heel professioneel geregeld. Indische en Duitse bedrijven war sterk vertegenwoordigd. Hiernaast was er nog 1 stand uit Nederland en ook 1 stand uit Zwitserland waar ze enkele speciale chocoladesoorten verkochten. Ik kon mij niet inhouden en heb maar een tablet chocolade gekocht met hierin de vrucht van de Baobab verwerkt. Ik heb nog geen smaaktest kunnen uitvoeren want het is voor speciale gelegenheden.

In de loop van de namiddag gingen we de stad verkennen en stond een bezoek aan het ‘Cubbon park’ op het programma. Hier kochten we allemaal eerst wat fruit; guava’s of een potje fruitsla, het was er allemaal gemakkelijk te verkrijgen. Na een korte wandeling doorheen het park verkozen we om richting de winkelstraat bij uitstek te gaan in Bangalore, namelijk Brigade road. ’s Avonds lijkt dit wel enigszins op een sterk afgezwakte versie van Wall Street. De prijzen zijn hier ook redelijk Westers, al liggen alle elektronica en kleren wel gemiddeld 25% lager. Eigenlijk zijn we er net niet geraakt want een bar met bier en cocktails leek veel aantrekkelijker. En net wanneer we hier wegstapten richting Brigade road kregen we van onze mentor ‘Jakes’ een telefoon dat we richting een plek ‘Lalit Ashok’ moesten gaan voor ons avondmaal. Tot onze verbazing was dit een 5-sterrenhotel waar er buiten een buffet en open bar was voorzien voor alle bazen/verkopers van op de organische beurs en de speciale gasten. Het eten was verrukkelijk. En het voelde lichtelijk decadent aan om hier rond te lopen. Maar klagen deden we zeker niet.

Na een maand heb ik toch ook guava's gevonden, hmm lekker op de pitten na

De volgende dag konden we opnieuw iets langer slapen dan normaal en in een normaal bed ging dit dan ook perfect. Omstreeks 8.00 stonden we op en nadien volgde wederom een heel uitgebreid ontbijt. Nadien bezochten we de tempel waar we verbleven en dit was redelijk commercieel voorgesteld, 10% tempel en 90% shops ongeveer. Al moet wel gezegd worden dat alle winst wordt gebruikt om arme kinderen maaltijden aan te bieden op school.

Nadien hebben echt de toerist uitgehangen met een bezoek aan de overblijfselen van het fort van Bangalore en het zomerpalies van Tippu. Dit zijn beide nog overblijfselen van de heerschappij van Mysore in de 17^de-18^de eeuw. Dit rijk kende dan een sterke bloei en dit werd (jammerlijk) abrupt beëindigd door de Britten. Vervolgens zijn we ook nog een grote plantentuin ‘Lal Bagh’ gaan bezoeken, eveneens uit de 18^de eeuw. Nadien ging de weg, opnieuw met het lokale vervoersmiddel de ‘Ritsja’, verder naar Brigade road. Eerst hebben we nog enkele zoetigheden gaan verorberen. Ik moet zeggen dat mijn Brownie shake en een stuk Zwarte woudtaart ontzettend smaakten. Na deze maaltijd bleek het al bijna 17 uur te zijn en dan werden we verwacht in cinema REX om hier een nieuwe film genaamd “The life of Pi” bij te gaan bekijken. Dit is een hollywoodfilm die gaat over India. Het was een ervaring om een film in India te bekijken want het publiek applaudisseert soms bij een goede grap of ze lachen wel extreem luid met soms wel voor ons vreemde taferelen. Het volk ging ook voortdurend buiten om chips of drank te halen waardoor je regelmatig even maar een half scherm kon zien. Het was een leuke ervaring en de filmzalen zijn wel mooi en op het balkon heb je een goed zicht. Binnen een maand hopelijk een nieuwe film met “The hobbit” in opnieuw Bangalore of Pondicherry.

Een goed stuk zwarte woudtaart kan toch goed smaken!

Na de film gingen we snel richting het busstation, al stopten we eerst bij een vriend van jakes waarmee we nadien in een luxueus restaurant ging eten voor de volle 3€, naar Indische termen is dit duur. Na de maaltijd moesten we ons naar het busstation haasten om de bus op tijd te halen. Het werd hectisch aangezien we eerst fout liepen en bijgevolg toch nog snel een ritsja moesten nemen. We kwamen toch op tijd toe en nadien konden we languit in de bus liggen tot de ochtend nadien om 4.45 toen we in Dindigal toekwamen.

Inkom van de filmzaal op Brigade road + de bijbehorende ontzettend kleine parking

Zo dit was een korte voorstelling van het weekend.

 

Voordat ik het vergeet, op maandagochtend ben ik ook naar de ‘housewarming’ van het nieuwe huis van de directrice van de Anna Lea secondary School. Het was een unieke ervaring om dit te kunnen meemaken en onze aanwezigheid werd op prijs gesteld. Ze namen meteen enkele foto’s van ons en we kregen een uitgebreid ontbijt. Eerst kregen we een glas warme melk en moesten we even stil mediteren rond een vuur dat binnen in het huis brandde.

p.s. mijn  Indische nummer is nu ook actief, je kan mij steeds bereiken op volgend nummer: +91 8122598296.