Het afscheid van India

Nadat alle bagage was ingeladen in de bestelwagen van ISS gingen we met zijn drietjes (Irena, Andreas en ikzelf) richting het station van Dindigul. Hier werden we geholpen door Sebastian, de Warden van de Boys Home, om de juiste wagon te vinden. Desondanks we redelijk laat waren vertrokken in Sevapur hadden we nog ruim de tijd om richting de andere kant van het perron te wandelen. En aangezien de treinen in India lang zijn, is het handig om ruim op tijd ook op het perron aanwezig te zijn. Zwaar gepakt en gezakt konden we omstreeks 21.30 de trein opstappen en ons bed zoeken. We hadden een sleeperwagon zodat we toch goed konden slapen.

Omstreeks 10 uur de volgende ochtend kwamen we toe in Mysore. Aangezien we hier maar 1 dag verbleven gingen we meteen naar het hotel en op zoek naar een leuk terras om uitgebreid te brunchen. Het was vakantie en we zouden er van genieten.
Maar de echte reden waarom we naar Mysore waren afgezakt, was omwille van het prachtige paleis van de Maharadja dat hier staat. Hier kan men nog duidelijk zien welke macht, rijkdom en grootheidswaanzin de heersers van de Wodeyar-dynastie hadden. Een zijvleugel van het paleis is nog steeds bewoond door 1 van de afstammelingen. Momenteel is dit 1 van de belangrijkste trekpleisters in India. Het was wel vrij toeristisch en we kregen bij binnenkomst zowaar een persoonlijke geluidsband en koptelefoon met meer info over elke ruimte.

Het paleis van de Maharadja te Mysore

Na het bezoek aan het paleis besloten om nog wat rond te wandelen in Mysore en op zoek te gaan naar een leuke bar met cocktails. Maar een goede bar hebben we alleszins niet gevonden, sommige cocktails smaalten nogal zouterig. Gelukkig ben ik voor een frisse Kingfisher (pintje) gegaan toen. Tussendoor hebben we ook de 'Devaraja Market' bezocht. Deze markt staat gekend als 1 van de kleurrijkste markten van India. En er waren wel verschillende kleuren te zien.

Een typische Indische kleurrijke shop

Na een goede nachtrust op een zachte matras namen we de taxi richting de stad 'Arsikere'. In deze stad passeerde de trein die ons naar de volgende bestemming zou brengen. Opnieuw hadden we het geluk dat we een sleeperwagon hadden. Hierdoor konden we toch wat slapen. Het enige minpunt was dat we telkens eerst verspreid lagen in de wagon. Maar na wat wisselen met andere mensen lagen we toch al meer in elkaars buurt. Na een korte nacht (aankomst omstreeks 5.30) kwamen we toe in een nieuwe provincie, namelijk GOA. We gingen meteen met een taxi richting onze bed & breakfast (zonder ontbijt weliswaar), maar het was een rustig adres bij mensen thuis in de tuin.

We kozen ervoor om in Noord-Goa te verblijven, in het rustige Vagator. Normaal is het Noorden heel druk, maar omdat het nu wegens de hitte (viel heel goed mee in vergelijking met Tamil Nadu) het laag seizoen is, was er weinig volk. Dit was duidelijk merkbaar in een lokale openluchtdiscotheek waar er 's avonds slechts 5 man aanwezig was. Ook de hippies waren slecht in beperkte mate aanwezig. De toeristen nemen langzaam hun terrein in en ze gaan steeds meer noordelijk op zoek naar de laatste rustige stranden of plekjes. Het is wel jammer dat er overal nieuwe resorts verschijnen.

Eenmaal in Goa aangekomen voelde ik mij pas echt een typische toerist. Je kon gemakkelijk rondlopen op straat in je zwemshort. Hiernaast kon je ook redelijk Westers ontbijten (een toast met een omelet in combinatie met een hoop vers fruit. Ik moet wel toegeven dat het fruit in India overal verrukelijk is.

Een typische dag in Goa betekende eerst rustig uitslapen, dan gaan ontbijten om vervolgens naar de zee te gaan. Hier konden we rustig zonnen en een frisse pint drinken. Het is toch bizar dat dit in India mogelijk is, Goa is echt wel een atypische provincie. Het water was perfect om te zwemmen met grote golven en het had een ideale temperatuur. Na een rustige dag op het strand gingen we uitgebreid gaan eten. En het moet gezegd worden, de visschotels waren van sublieme kwaliteit. Vooral mijn gevulde pijlinktvis was lekker. Desondanks Goa toeristisch is, blijft de prijs voor westerse normen nog steeds laag. De avond werd telkens afgesloten met een overheerlijke cocktail.



Zicht op de zee in GOA van op het terras van de nette cocktailbar 'The Terrace'

Naast op het strand liggen en zwemmen bezochten we in de buurt ook een fort van de Portugezen en maakten we dagelijks wandelingen langsheen de kust over de rotsen of net in het binnenland. We bezochten ook 2 gekende markten in Anjuna die wekelijks plaatsvinden. Hier bleek duidelijk dat het toeristisch seizoen op zijn einde liep want de markten sloten voor een periode van 4 maanden. Na 2 dagen verblijf in Goa is Imen ook toegekomen en bracht ze de laatste dagen in India samen met ons door.

Het vakantiegevoel in Goa zorgde ervoor dat de laatste dagen snel voorbij vlogen. En na 4 dagen was dan ook het moment aangebroken om terug naar huis te keren. Maar eerst moest ik nog terug naar Chennai in Tamil Nadu omdat mijn terugvlucht hier vertrok. Ik werd vergezeld door Imen. Andreas en irena vertrokken vanuit Goa.


Mijn laatste dag heb ik dus doorgebracht in Chennai. Aangezien Chennai niet mijn favoriete plek is in India hebben we hier een deel van de dag doorgebracht in 2 winkelcentra. Hier kochten we nog wat souvenirs met onze laatste roepies. We profiteerden ook van de kans om een laatste keer om nog typisch Indisch te eten en dronken verschillende vruchtensappen. waarschijnlijk was dit voor mij geen goed idee, want mijn darmen en maag deden (in combinatie met stress voor de terugkeer?) heel lastig de nacht nadien.

Gelukkig was ik de dag nadien toch al iets beter. Na een korte nacht vertrok ik dan samen met Imen naar de luchthaven van Chennai. Ik kon vlot inchecken, maar met Imen haar omboeking leek er iets fout te zijn. Het gevolg was dat ze haar ticket niet kreeg om terug te vliegen. Na een gesprek met de supervisor van Air India is het haar toch gelukt om een ticket te bemachtigen. Dus 15 minuten voor het vertrek konden we vertrekken richting douane en de metaaldetectoren. Mits voorbijsteken en lopen lukte het ons toch om 5 minuten te laat het vliegtuig te bereiken. Maar wegens een trage bediening aan de balie had het vliegtuig al wat vertraging opgelopen + ze waren ook gebriefd dat we iets later gingen zijn. Trouwens, er waren nog enkele andere passagiers die samen met ons inckecten.

Oef, we waren toch kunnen vertrekken. Het beloofde alvast een lange dag te worden want er stonden ons 3 vluchten te wachten. Een eerste tussenlanding maakten we in Delhi en hier ontmoetten we bijna onmiddelijk onze 2 overige reisvriendjes Irena en Andreas. De reis ging vervolgens verder richting Frankfurt en dan Brussel.

Op maandag 29 april omstreeks 22 uur was het zo ver. We waren terug in België. Voor iedereen stond er een ruim ontvangstcomité ons op te wachten. Het weerzien was zoals de vorige keer vanuit Zambia speciaal. Nog een laatste groepsfoto, handdruk en iedereen ging zijn eigen weg uit. Na 6 maanden voelde het raar om de anderen vaarwel te zeggen en weer naar je huis terug te keren.

Gelukkig woon ik niet ver van de luchthaven waardoor ik snel kon gaan slapen. Mijn matras voelde superzacht aan en ik viel als een roos in slaap, tot 5 uur 's ochtends. Want dan was ik door de jetlag klaarwakker. Het duurde voor mij toch zeker een week om mij volledig aan te passen aan het nieuwe ritme. Zeker omdat ik tbovendien nog ziek was.


Bij deze sluit ik mijn blog ook af en ga ik mij rustig verder concentreren op het aanpassingsproces en mijn schooltaken en Bachelorpaper. Hopelijk haal ik binnen anderhalve maand mijn diploma en dan kan de zoektocht naar een job beginnen. Alleszins, ik zal nog wel enkele uitdagingen hebben dit jaar.

Bedankt om mijn blog te volgen en hopelijk hebben jullie ook wat kunnen meegenieten van mijn ervaringen. Indien u dit wenst, kan ik ook steeds een selectie van foto's tonen of doorsturen.

Overige activiteiten in April & het afscheid in Sevapur

April stond grotendeels in het teken om het sportlokaal in orde te maken. Maar ik ben hier niet de hele tijd mee bezig geweest. Hieronder worden kort nog enkele andere activiteiten besproken.

Gedurende februari was ik gestart met het bezoeken van enkele scholen in het Karur district in functie van mijn bacheloronderzoek. Maar om een beter beeld te krijgen op het onderwijs in de streek ben ik nog enkele scholen extra gaan bezoeken. Dankzij de ISS-medewerker 'Mukuchamy' die verantwoordelijk is voor de Ecoclubs had ik de mogelijkheid om enkele scholen met een goede reputatie binnen het Karur district te bezoeken. Zo bezocht ik onder meer de P.A. Vidya Bhavan Higher secondary School. Jaarlijks hebben zij enkele leerlingen in klas 10 en klas 12 die een gemiddelde halen van 95% of beter.

Het viel meteen op dat alles in deze school er veel professioneler aan toe gaat in vergelijking met de ALHSS. Men heeft mooie vaklokalen met veel materiaal, men beschikt over een e-learningplatform, verschillende computerlokalen en nog veel meer. Maar om naar deze school te gaan moet men jaarlijks wel al minstens 30.000 rupee neertellen. Voor veel Indiërs is dit dus niet mogelijk waardoor het een school is die uitsluitend leerlingen heeft die afkomstig zijn uit de rijke bevolking. Ruim 50% van de leerlingen volgt ook les in het Engels. Het valt meteen op dat deze leerlingen dan ook vlot in het Engels kunnen communiceren.

Het was een unieke ervaring om ook eens een ander soort van school te kunnen bezoeken. Ik werd er heel hartelijk ontvangen en bovendien werd ik zelfs opgewacht door een reporter van de provinciekrant. Enkele dagen later bleek dan ook dat er een krantenartikel over mijn bezoek was verschenen. Het handelde over het feit dat ik gedurende een half uur les had gegeven in een 3de middelbaar over ecologie in België en hoe wij met ons afval omgaan.

Klaslokaal in de school P.A. Vidya Bhavan



Het Chemielokaal (groot en er zijn verschillende chemische stoffen aanwezig)

Uiteindelijk is het mij ook gelukt om enkele bevriende leerkrachten van de ALHSS hun thuisdorp te gaan bezoeken. Het grootste probleem was dat ze slechts 2 keer per maand naar huis mochten gaan, en vaak was dit minder wegens extra les op zaterdag. Of indien ze thuis waren, dan kon ik niet wegens andere verplichtingen. Het was een aangename dag en ik vond het jammer dat ik hen thuis niet meer heb kunnen bezoeken.

De dag begon vroeg aangezien ik om 6.30 al de bus moest nemen. Edwin wachtte mij op in de kleine stad 'Waimpatty' waar hij woont. Allé, ik mocht nog even wachten tussen de viskramen :-). Nadien ging de weg richting de kerk en ik kon nog eens een misviering bijwonen. Mijn collega Edwin (leerkracht Wetenschappen en chemie) is Christen en elke zondag gaat hij naar de kerk. Ik kon bovendien ook een christelijk Indisch huwelijk meemaken. Na de ceremonie ben ik dan zijn familie gaan bezoeken en gingen we vervolgens verder naar het huis van Suresh (de nieuwe leerkracht Engels, hij is Hindoe). En zo begon de tocht doorheen het dorp waarin ze mij aan al hun familieleden (tantes/nonkels,...) gingen voorstellen.

Omstreeks het middaguur gingen we met de brommer op weg naar een christelijk festival. Ik reed niet zelf met de brommer trouwens, maar we zaten er wel soms met 3 of 4 man op. praktisch is iets anders, maar het gaat wel. Op het festival kwamen we ook een 3de leerkracht van de ALHSS tegen. Stephen (leerkracht Engels) kwam meevieren aangezien hij ook Christen is. We luisterden naar enkele liedjes en dan gingen we verder voor een eerste van verschillende maaltijden te verorberen. De namiddag werd gevuld met eten, eten en nog eens eten. En uit beleefdheid moet je telkens een ruime portie eten. Een volledig bananenblad vol met rijst en andere groenten en VLEES/VIS. Als dessert kreeg ik zowaar een ijsje. Een speciale maaltijd dus.

Maar van al dat eten kregen we dorst en daardoor gingen we verder met de brommer richting de grotere stad in de buurt, 'Manaparai'. Hier namen we in een nogal verdoken bar allemaal 1 tot 2 frisse pinten van 650ml. Ik had hen dit beloofd voor mijn verjaardag en ruim 3 maanden later heb ik de belofte kunnen inlossen. En dat ik de alcohol niet meer echt gewoon was bleek duidelijk want ik voelde het meteen wat in mijn hoofd. Het zal er ook wel mee te maken hebben dat ik mijn 2de pint bijna ad fundum moest uitdrinken om nog snel mijn bus te halen richting Sevapur. En zo was mijn keel alleszins gesmeerd om even niet aan drinken te moeten denken. De laatste dagen dronk ik al snel 4l per dag. De hitte van ruim 40° speelde hierin trouwens ook een belangrijke rol.

Edwin (l) en Suresh (r) genieten van hun maaltijd in de slaapkamer (Idly en dosai met sambar en kokosnoot chutney)

een happy family

Opnieuw eten (de 3de uitgebreide maaltijd op 3 uur tijd), ondertussen is ook Stephen van de partij

Gedurende april hadden de leerlingen nog steeds examens. Maar dan kwam er plots woensdag 17 april aan, dit was de laatste examendag voor de leerlingen. Hierna was er nog 1 week dat iedereen op school werd verwacht. De laatste week stond gekend als het 'Summer camp' en alle leerlingen keken hier naar uit. Ook de leerlingen van de Drop-out School in Tharagampatti namen deel aan de activiteiten. Hierdoor waren er bijna 300 leerlingen aanwezig op de ALHSS. Tijdens het Summer camp stond alles in het teken van sport en educatie. Overdag kregen de leerlingen op een creatieve manier informatie te verwerken:

• lezingen over onder andere de leer van Ghandi
• Muziek spelen (voornamelijk drum) en zang
• Informatie over ecologie (o.a. gebruik van zonnenkokers)
• Creatieve lessen 'spoken English' door een professor Engels aan de universiteit van Trichy
• ...

Na al deze activiteiten hadden de leerlingen de kans om vanaf 16/17 uur nog wat sportactiviteiten uit te voeren. Alleszins het waren lange dagen want de leerlingen waren van 9 uur 's ochtends tot bijna 20 uur 's avonds op school aanwezig.

De start van het Summer camp (verwelkoming door de districtverantwoordelijke)

Omwille van het summer camp verliepen de laatste dagen in Sevapur nogal bizar. Er was bijna nooit nog een werknemer van ISS aanwezig in het hoofdgebouw. Meestal bevonden ze zich op de school om hier alles te begeleiden of om een lezing te geven. Hierdoor was het ook een raar afscheid van de werknemers van ISS, dit gebeurde op school. Ondertussen stond er wel gebak klaar voor alle werknemers in het bureau van ISS zelf. Dit hebben ze 's avonds na ons vertrek opgegeten.

Op school heb ik een lezing moeten onderbreken om nog even vaarwel te kunnen zeggen tegen alle leerlingen van de school. Het was een emotioneel moment want er begonnen toch enkele leerlingen te snikken tijdens mijn speech. Hierna kwamen er ook enkele leerlingen aan het woord en ook zij moesten soms hun tranen bedwingen. Vervolgens nam ik ook rustig afscheid van mijn collega's op school en trakteerde ik hen op een mierenzoet Indisch gebak. Als bedanking kreeg ik nog een mooie tekening mee. Na het afscheid moest ik mij haasten naar het hoofdgebouw van ISS want ik had nog slechts 2 uur over om de laatste spullen in mijn zak te steken. Ik wilde ook nog graag enkele dorpelingen een laatste keer dag gaan zeggen waardoor ik echt de school moest verlaten.

Een groep geiten voorbijsteken met een brommer is lastig

Op zondag 21 april verliet i omstreeks 19.30 uiteindelijk samen met Andreas en Irena de plek waar ik bijna 6 maand heb verbleven. In de volgende post vertel ik nog wat meer over mijn laatste (vakantie)dagen in India en de aankomst in Zaventem.

het sportkot: Bloed, zweet en ... Geduld

De laatste tijd was het ontzettend druk voor mij waardoor ik mijn blog wat uit het oog ben verloren.  Na mijn vakantieperiode moest er nog van alles worden afgewerkt en bovendien wilde ik nog zo veel mogelijk tijd doorbrengen op de Annai Lea Higher Secondary School. Op deze manier kon ik al rustig afscheid nemen van de leerkrachten en leerlingen. Ik had nog amper 3 weken over om al mijn projecten te verwezenlijken. Aangezien ik hier toch een lange periode heb gewoond had ik met verschillende mensen een goede band opgebouwd.

Op het moment van dit schrijven ben ik ruim een week terug uit India en lukt het langzaam om weer te wennen aan de 'nieuwe of herkenbare' Belgische thuisomgeving. Meer over mijn thuiskomst en de aanpassing volgt in mijn volgende en tevens laatste post. Daar ga ik dieper ingaan op de laatste vakantiedagen in India en de aanpassingsperiode met bijbehorende vreemde situaties. In deze post beschrijf ik mijn laatste stagedagen in Sevapur en wordt de verwezenlijking van het Sportkot besproken.


Toen ik op de ALHSS toekwam, was het meeste sportmateriaal stuk en speelden er meestal slechts enkele (10-15) leerlingen op het sportveld. De overige leerlingen studeerden tijdens hun vrije tijd. Vaak waren het enkel de jongens van klas 11 die 'cricket' speelden. Na enkele weken was het spelen van deze sport ook verboden (wegens gevaar op verwondingen) waardoor er weinig opties overbleven voor de leerlingen naast studeren. Ik wilde het aantal leerlingen verhogen dat de kans kreeg om te sporten. Zeker omdat ze mij vaak vertelden dat ze vonden dat de school een gevangenis was voor hen. Ze verbleven hier een groot deel van hun tijd en tijdens de vrije tijd moesten ze verschillende klusjes opknappen (de was, kuisen, de planten verzorgen,...). Maar kinderen horen ook plezier te maken en te spelen.

Toen ik toekwam was ongeveer al het sportmateriaal stuk en lag het verspreid over 2 verschillende lokalen. De bedoeling was om alles samen te brengen en te ordenen in 1 lokaal. Hierdoor kwam er een lokaal vrij dat op termijn als speelruimte of als een extra klaslokaal kan worden gebruikt. Gedurende de maanden januari en februari heb ik een eerste keer het sportlokaal in orde gemaakt, hierbij had ik de hulp gekregen van enkele leerlingen uit klas 11. Op deze manier kreeg ik een beter zicht op het nog beschikbare materiaal en konden er nog enkele spelvormen worden gespeeld. Eind januari kreeg ik van ISS ook een budget van ongeveer 30€ ter beschikking waarmee ik wat extra basismateriaal kon aankopen. Het doel was om de leerlingen tijdens de resterende maanden hiermee bezig te kunnen houden. Maar op lange termijn was dit budget veel te klein om voldoende materiaal aan te schaffen en het lokaal grondig onder handen te nemen. Maar het was alleszins een begin en dankzij de hulp van ISS kon ik toch al verschillende andere sporten met de leerlingen spelen.

Eind februari kwam ik dan op het idee om een volledig nieuw sportkot uit te bouwen op de Annai lea Higher Secondary School. Aangezien ik een groot deel van mijn tijd doorbracht met het spelen van spelletjes en sportactiviteiten, was het een uitdaging om voor de toekomst voldoende sportmateriaal te halen. Op deze manier kunnen de leerlingen nog minstens enkele jaren onder leiding van de leerkracht Engels/sport (Suresh) deze sporten uitoefenen.

Venkatesh (de tekenaar) is ontzettend blij met de nieuwe kleurpotloden en wasco's

Tijdens de maand maart kreeg ik veel reactie op mijn vraag voor financiële hulp. Hierdoor kon ik normaal begin april meteen aan de slag en was er nog voldoende tijd over om alles in orde te maken. Dat was toch hetgene wat ik had gehoopt, maar het liep wegens verschillende factoren wat vertraging op. Gelukkig raakte uiteindelijk alles wel nog net op tijd in orde.
1. Eerst en vooral was mij beloofd dat ik een ander opslaglokaal ter beschikking kreeg waar er al schappen aanwezig waren. Bovendien wilde men het huidige sportlokaal ombouwen tot een klaslokaal. Dit zou ervoor zorgen dat ik geen budget nodig had voor houten planken. Maar plannen bestaan om aangepast te worden en het lokaal werd nooit opgekuisd waardoor ik toch het oude sportlokaal mocht herbouwen.
2. Een auto regelen om het sportmateriaal aan te kopen was ook een hele opgave. Normaal kon ik begin april naar Madurai gaan. Maar er kwam altijd wel iets tussen, waardoor het bestuur de chauffeur zelf nodig had. Uiteindelijk had ik dan het geluk dat enkele leden van ISS half april naar een andere grote stad (Trichy) moesten gaan voor documenten in orde te maken in het ziekenhuis. En aangezien er nog plek was in de auto kon ik mee. Hoera, ik kon eindelijk de sportinkopen uitvoeren!

De sportwinkel 'Jai Sports & Games' in Trichy

2 uur later dan voorzien vertrokken we eindelijk richting Trichy op zoek naar het sportmateriaal. Maar eenmaal aangekomen in deze stad moest ik eerst nog een uur mee naar het ziekenhuis om daar de contactpersonen van ISS te ontmoeten. Aangezien het gesprek maar bleef duren, ben ik zelf weggestapt uit het ziekenhuis en gaf ik de chauffeur de opdracht om mij naar de sportwinkel te brengen. Maar eerst moest ik nog langs de bank het geld gaan afhalen.
Gelukkig was er in Trichy toch een grote sportwinkel waar men op een afzonderlijk verdiep ook gezelschapsspelen verkocht. Hier heb ik mij samen met 2 leerkrachten van de ALHSS gedurende 4 uur kunnen uitleven om nieuw materiaal te kopen. Er werden ondermeer nieuwe volleyballen, carromcoins, badmintonrackets en nog veel meer gekocht. Hiernaast kocht ik ook enkele gezelschapsspelen die men kan gebruiken tijdens de lessen Engels en economie. Ook aan de Boys Home en de Girls Home werd gedacht. Beide hostels kregen een hoop nieuwe gezelschapsspelen (onder andere UNO, 4 op een rij, Mastermind,...).

Ondertussen was het al laat tijdens de namiddag en gingen we uitgebreid eten. Nadien had ik nog even de tijd om wat didactisch materiaal te halen. Ik kocht voornamelijk posters die men kon gebruiken tijdens de lessen biologie, aardrijkskunde, chemie en Engels. Aangezien ik rond deze vakken op school had gewerkt, had ik hier een beter zicht op wat men nog extra kon gebruiken. Na een lange dag kwamen we omstreeks 20 uur eindelijk terug in Sevapur toe. Het sportmateriaal was aanwezig, de volgende stap was het lokaal in orde krijgen.

Ondertussen had ik al bevestiging gekregen dat ik het oude sportlokaal mocht herinrichten. Maar om ietwat structuur te verkrijgen, wilde ik graag houten schappen installeren. Hiervoor werden er enkele timmermannen gevonden. En ik moet zeggen, de snelste werkers waren het ook niet. Ze kwamen 2 dagen te laat en telkens als er geen elektriciteit was. Uiteindelijk heeft het 2 dagen geduurd voordat de 20 plankjes geplaatst waren.  Op school werden er 16 nieuwe planken geplaatst en in de Girls Home de overige 4 planken. In de Boys Home was dit niet nodig aangezien er hier al een kast aanwezig was die kon gebruikt worden.

De timmermannen werken de 20 planken af, opt gemak uiteraard

Het was ondertussen 15 april en het sportlokaal moest de 17de april volledig af zijn aangezien dan het sportkamp begon. Ik was ook al ruim een week ziek en desondanks de hevige koorts werktte ik ijverig verder. Gelukkig kreeg ik bij de inrichting nog wat hulp van enkele leerlingen, voornamelijk van Venkatesh uit klas 11. Zoals op een afbeelding die iets hoger in deze post te zien is, heb ik hem nog persoonlijk bedankt met enkele potloden. Hij was er ontzettend blij mee.
Hierdoor lukte het nog net om alles tijdig in orde te krijgen. Ik kon nog op de eerste dag van het sportkamp persoonlijk het sportlokaal inwijden en overdragen aan de directrice en de president van ISS. Het was alleszins een groot succes, want tijdens het sportkamp waren er maar liefst 300 leerlingen die gretig gebruik maakten van het materiaal in het sportkot.

Hieronder volgen enkele foto's van het resultaat in de school en de Girls Home. In de Boys Home is er ongeveer net hetzelfde sportmateriaal aanwezig in vergelijking met de Girls Home. Enkel hebben zij volleyballen gekregen in de plaats van springtouwen en ringballen. Ik had gelukkig ook nog de tijd om gedurende mijn laatste dagen af en toe de gezelschapsspelen uit te leggen aan de leerlingen van de hogere klassen en enkele leerkrachten.



Resultaat van het sportlokaal in de Girls Home (gezelschapsspelen en springtouwen/Carrom/ringball)

De schappen voor de balsporten, bekers. Springtouwen aan de muur en fitnessmateriaal in de dozen

Schaakmateriaal, badmintonracktes, ringball en nog veel meer

 

Gezelschapsspelen, de kegels, frisbees en nog veel meer in het sportlokaal

Tot slot wil ik iedereen die mij heeft gesteund met sponsoring voor het sportlokaal bedanken. Dankzij jullie steun kreeg ik maar liefst 500€ bij elkaar wat neerkomt op 35.000 rupee. Hiermee was het voor mij gemakkelijk om alles te gaan halen wat ik in gedachten had. Er was zelfs nog budget over om eveneens het sportmateriaal in de Boys Home en de Girls Home onder handen te nemen en enkele posters te kopen als extra didactisch materiaal.
Ik hoop dan ook dat het sportlokaal nog lang zal meegaan en dat de leerlingen er gebruik van blijven maken. Mijn grootste zorg is wel dat ik moeilijk kan inschatten in welke mate het bestuur van ISS verder gaat zorg dragen voor dit lokaal. Indien ze het lokaal af en toe kuisen en jaarlijks wat nieuw materiaal bijkopen, dan zitten ze nog lang safe. Het kan bovendien een extra motivatie zijn om eindelijk een echte sportleerkracht aan te werven om te werken op de school.

Hiernaast heb ik gedurende mijn hele verblijf met de meisjes uit de lagere klassen (klas 6-9) op regelmatige basis enkele pleinspelen gespeeld. Ik had de leerkrachten uit de Girls Home dan ook beloofd om hen een spelbundel te geven waarin de uitleg stond neergeschreven, zowel in het Engels als in het Tamil. Het kostte mij net zoals het sportmateriaal, veel zweet en stress om het tijdig af te krijgen. En uiteindelijk is het allemaal nog onverwacht in orde gekomen. Sinds februari had een medewerker van ISS al mijn documenten om te vertalen. Maar pas 3 dagen voor mijn vertrek is hij effectief gestart met de vertaling uit te werken. Hij schreef dit eerst in het klad uit, maar daar was ik niet veel mee. Hiervoor moet ik de leerkrachten bedanken die op het einde in actie schoten om mij te helpen om de tekst in het Tamil uit te typen. Ik kon dit zelf niet en je hebt bovendien speciale software nodig om deze taal te kunnen typen.

Om 3 uur 's nachts was het document af en de dag nadien kon ik naar Dindigul om alles af te drukken. Jammergenoeg was het net die dag algemene powercut. Maar gelukkig was er toch 1 copycenter wat werkte op een generator. Maar het ging heel traag. Het duurde 2 uur voordat mijn document 2 keer was afgedrukt. Hierna kon ik snel terugkeren naar Sevapur. En wonder boven wonder, anderhalf uur voordat ik Sevapur verliet kon ik het afgewerkte product afgeven.

Het was gelukt! Mijn duurzaam product is alsnog afgeraakt. Kortom, het was een wijze levensles. Ik mag nooit opgeven want uiteindelijk komt alles toch nog goed.

Leerkrachten van de ALHSS zijn ijverig tot 3 uur 's nachts mijn Engelse spelletjes aan het vertalen

Spelbord 'Ganzenbord' en de afgewerkte spelbundel met pleinspelen